Dag 2 :

Saint-Jean-Pied-De-Port / Roncevalles + 27km / - 731km

Gîte 'Le Chemin vers l'Étoile'.

05u00 zoals gewoonlijk, wakker en opstaan. Buiten is het nog hard aan het regenen. Na men koffie in de zaal ga ik op zoek naar een rustig plekje om men ochtendritueel in alle discretie te kunnen doen. Eric zijn bureau past perfect.

08u00. Aan tafel in de eetzaal zitten Pierre en Peggy al van hun ontbijt te genieten. Ik voeg me bij hen toe. Eet nogal rap mijn ontbijt want ik zit toch met wat nieuwsgierigheid en wil zo snel mogelijk de ‘echte éérste stappen’ op mijn Tocht gaan doen. Na een kort gesprek en afscheid ga ik mijn kamer om mijn zak in te pakken en dan richting de deur om die achter mij toe te trekken. François was echter nergens te zien deze ochtend dus beslis ik alleen te vertrekken. Van de onweersbuien van deze nacht blijft er nog enkel een klein gedruppel over. Ideaal weer om deze eerste etappe aan te pakken. De Pyreneeën wordt als moeilijkste van de Tocht beschouwd. Dat zal ik ook heel rap mogen ondervinden. Ik beslis dan ook om direct te beginnen aan wat ik me als doel had opgegeven. 40 dagen zo bewust mogelijk wandelen. Bewust van elke stap, van elke geluid, elke geur, elke sensatie... plotseling is het er. Het ‘gevoel’. Een soort van ‘aantrekkingskracht’ waar sommigen over spreken. “De Weg hou je in haar greep” heb ik zoveel keren mogen horen en lezen. Het trek je vooruit. Ik neem een 15tal minuten innerlijke rust om het beter te kunnen omvatten. Het ‘gevoel’. Ik kan het niet beter omschrijven als omringd zijn en deel maken van een warme, intense olieachtige sfeer waar alles zich er moeiteloos in voortbeweegt en je doet aanvoelen dat alles één groot geheel is. Dat gevoel is dan ook heel aanwezig in je plexus en onderbuik. Net alsof er daar een magneet zit, en ja... de Weg trekt je werkelijk vooruit. 

12u30. Na een korte pauze sta ik op om mijn avontuur verder te zetten en nog geen 100meter verder, juist achter een kleine omweg zie ik François zitten. We groeten elkaar met een beetje verwondering en vragen ons af hoe we elkaar zo hebben kunnen missen deze ochtend aan de ontbijttafel. We beslissen dus samen verder te gaan. Na een uur wandelen halen we een andere Pelgrim in. Kevin. Hij is afkomstig van Montpellier, vanwaar hij vetrokken is en zit nu ongeveer aan de helft van zijn Tocht. Hij vertelt ons met véél enthousiasme over zijn laatste paar weken op de Weg en hoop vanavond onderdak te kunnen vinden want hij heeft de laatste 4 dagen buiten geslapen. Daar gaan we nu verder met ons 3en.

We komen aan in Roncevalles. De Abdij is prachtig en daar wil ik overnachten maar ook zeer graag de stempel ervan op mijn Credencial zien. We hebben een serieuze klim achter de rug, het zou de zwaarste van de hele Camino zijn volgens velen. François, daar hij ziet dat er geen winkels open zijn in Roncevalles, stelt voor om tot het volgende dorp te wandelen. Burguette, een 3tal kilometers verder. Ik twijfel en voel François zijn voorstel niet bepaald goed zitten en zou liever hier blijven. Idem voor Kevin. Maar François lijkt vastberaden en uiteindelijk geven Kevin en ik toe en volgen hem. Aangekomen in Burguette merken we echter dat het er daar ook niet te veel te doen valt. We vragen bij een paar Albergues naar de prijs die allen rond de €40 per bed vragen. Dit is echter veel te veel voor ons budget. Gelukkig is er een kleine bar en we stoppen om ons éérste terras te doen. 1 rode wijn en 2 pinten €4.50. Ongelooflijk, dat is de prijs enkel voor een rode wijn bij ons. 

Glaasje op en we vetrekken dus terug naar Roncevalles. Niet te geloven! Daar aangekomen om 18h45 merken we dat de Albergue van Abdij maar tot 18u30 open was! En we moeten dus uitwijken naar een volgend adres een beetje verder op. Prijs voor avondmaal, kamer en ontbijt €32.50...

Heb men éérste lesje geleerd vandaag: wijk niet af van je intuïtie!

Met plezier merken we Peggy en Pierre ook hebben ingecheckt in de Albergue.

20u30. Na het eten ga ik buiten nog een laatste sigaret roken. In de verte weerklinkt het geroep van een uil. Mooie afsluiter.

dag 3: 

Roncevalles / Larrasoaña + 53km / - 731km

05u00. Wakker, opstaan. Ik begeef me aan de inkom om uit volle borst frisse lucht te scheppen. Behoorlijk koud. In de verte hoor ik de uil nog.

08u45. Zak ingepakt en klaar om te vetrekken. Pierre vraagt of hij mag meestappen. Na een kort gesprek stoppen we even aan een winkel in Burguette. Daar komen we Benedict tegen die een gesprek start met Pierre. Ik besluit om hen te groeten en alleen verder door te stappen.

Van 11 tot 27 mei wordt er dit jaar ook een telling gehouden van het aantal gereciteerd MANI mantra waarvan op het einde het totaal van de Sangha doorgegeven wordt aan het Monasterium van Sonata (zie link)

https://www.facebook.com/658765784240971/posts/3858500580934126/

Nu ik alleen op stap ben maak ik er gebruik van om eraan te beginnen. Op iedere einde van mijn mala zal ik een foto nemen of een gesprek opnemen. Mijn totaal vandaag: 26 foto's en 6 opnames, 32 x 108 = 3.456 mantra's.

Ondertussen is hij terug. Het gevoel. Even intens als gisteren. Als men echt open en receptief zijn aan onze omgeving is overduidelijk dat de Elementen ons iets kunnen en willen vertellen. Plotseling doet een klein windstootje me een stap naar rechts wankelen. Ik laat me vloeiend met deze meegaan. Hierdoor heb ik zojuist een hagedis kunnen vermijden te vertrappelen. Dit gebeurt een tweede keer en daarbij laat ik gelukkig het leven aan een enorme kever.

Rond de middag wandel ik een klein dorp binnen. Ik besluit een lekkere straffe koffie te drinken. Aangekomen bij een kleine bar kom ik Peggy terug tegen die me een tijdje geleden voorbijgelopen was. We nemen plaats op het terras. Hoe verloopt het tot nu toe, vraagt ze. Ik kan maar enkel positief gevoelens over mijn Tocht vertellen. Het enige dat ik frustrerend vind is dat ik sedert gisteren telkens maar, en dit verschillende keren per uur, een steentje uit mijn rechter schoen moet halen. Ze kijkt me aan en vraagt of ik het boodschap dan nog niet verstaan heb dat 'iets' me wil delen? Rechterkant, zegt ze. Dat is heel symbolisch, je moet je tempo veranderen, krijg ik te horen. We lachen er wat om. Een windvlagen komt op. Ik zie haar verschieten en hoor iets rechts van me. Een enorme metalen parasol is bijna omgewaaid en kwam mij richting uit. Tijd om op te staan en te vertrekken, lach ik haar toe en blijf verder zitten. De barmeid krijgt de parasol eindelijk terug recht en keert terug naar haar taken. Een tweede windstoot komt op en blaast die met veel lawaai terug richting de grond (mijn rechterkant) en deze keer ben ik het die verschiet. Tijd om te vetrekken zeg ik haar serieus. Ik sta op en vertrek.
Ik heb ondertussen mijn tempo aangepast. De hele namiddag tot mijn aankomst in Larrasoaña kom ik niemand meer tegen. En heb ook geen enkele keer nog een steen in mijn rechterschoen gehad (!)
Het is onder een felle regen dat ik het stadje binnen wandelt. Het lijkt hier wel een spookstad. Niemand te bespeuren, de eerste Albergues voorbij de brug zijn gesloten. Even rond me kijken door het dorp. Ik denk maar aan één iets, zo snel mogelijk uit de regen en onderdak vinden. Daar sta ik dan voor het eerste kruispunt. Link van me ziet alles verlaten uit, rechts van me zie ik een bord met straatnaam 'Calle San Nicolas'. Direct herinner ik me mijn eerst keer naar New York. We hadden toen ook op het laatst een opvang gevonden op de kruising van St Nicolasstreet en 116th Street in Haarlem. Ook in Namen, een paar jaren later, kreeg ik eens de kans om onderdak te vinden in Rue Saint Nicolas. Glimlachend was men eerste gedacht: zo evident kan het toch niet zijn en dus beslis ik om de straat links in te slaan. Ik loop, nog steeds onder de regen, de hele straat en de zijstraten af maar alles is toe. In de verte zie ik een dame met een hond naar haar auto gaan en ik haast me er naartoe om te vragen of ze me kan aanwijzen waar ik onderdak kan vinden. Ik viel bijna omver toen ze me zei: ja natuurlijk, normaal gezien zijn er Albergues in de Calle San Nicolas die open zouden moeten zijn! ??
Daar ga ik dan, heel de straat aan het aflopen en niets die open is. De frustratie begint op te komen. Iets verderop zie ik een man, in een gesloten kruidenierswinkel/bar. Die is er wat aan het opruimen. Ik besluit de gesloten hekken te openen om via zijn koer zijn richting op te gaan en hem aan te spreken: excusez moi monsieur, vous parlez français? Mais bien sur, antwoord hij, Je suis Belg.
Olivier laat me binnen, biedt me te drinken en vraag of ik honger heb en we beginnen een leuke, lange gesprek. Hij is onder de indruk van het doel van mijn actie ten voordele van kansarme kinderen en het TCC center. Ook het doel van mijn zoektocht vindt hij mooi. Daar hij al 11 keren de Camino wandelde heeft hij een enorme kennissenkring en contacten en stel voor om mijn verhaal met alle organisaties op de Weg te delen. 'Zo zullen de mensen waarlangs je heen gaat je kunnen herkennen' laat hij me nog weten. In het gesprek laat hij me ook 'verstaan dat ik het profiel heb om meerdere Tochten te doen, LOL. Olivier biedt me verschillende keren vriendelijk aan om in zijn winkel te overnachten maar ik bedank hem en laat hem weten dat zijn overdekte terras goed genoeg voor me zal zijn.
Ik stuur nog vlug een mail naar Eric om hem te laten weten dat ik bij een Belg terecht gekomen ben, die dan nog een vriend van hem blijkt te zijn. En doe mijn lichtje uit.
Vanavond slaap ik mijn eerste nacht buiten…

dag 4:

Larrasoaña / Uterga + 87,5km / - 697km

05u00. Het was nog geen te koude nacht in het open lucht. (Bedankt Michel voor de Gore-Tex) Vogels zijn al massaal door elkaar aan het fluiten. Het doet me denken aan het album Ummagumma van Pink Floyd... verlang naar warme koffie...

06u30. Olivier is speciaal opgestaan om me nog te zien voor ik vertrek met een lekkere warme koffie, zalig. Hij overloopt nog eens ons gesprek van gisteren en geef me nog wat extra raad en informatie mee voor het vervolg van mijn Tocht. Zak ingepakt en we nemen afscheid. 

Het is nog kil op die zó rustige weg. Mijn eerste nacht buiten, de ontmoeting met Olivier en ons gesprekken hebben me vol geladen. Aangekomen bij het eerst volgend dorpje beslis ik om een stukje te eten en men veters te herstrikken. Plotseling hoor (voel) ik iets achter me. Zitten op de grond draai ik me om en zie een Pelgrim een paar meters van me. Ze schrikt (ze kwam mijn richting uit dus had ze me toch al tijdje moeten zien zitten), doe een stap achteruit en heeft een aarzelend gedrag. Zonder te weten waarom begin ik me ook onzeker te voelen in dit hele gebeuren. Dan begint ze een beetje verward mijn richting op, groet me ( nog onzekerder, wat mij eveneens nog meer uit mijn confort zet) en zeg: ga je richting Pamplona? Je moet verder door stappen tot Uterga. We zien ons daar wel. 

Heel de situatie is raar. Pelgrims groeten elkaar, zeggen meestal: we komen elkaar wel nog tegen. Maar tot nu toe heb ik nooit een Pelgrim horen afspreken.

Het hele gedoe blijft een tijdje lang in men hoofd spoken. Ik probeer te focussen maar er blijft iets hangen dat ik niet vat. Dus probeer ik het terug met het reciteren, foto nemen, reciteren, foto nemen en vergeet stilaan die surrealistische moment.

Soms, na een volle mala te hebben gereciteerd stop ik, en draai ik me om. Niet om naar het verleden te kijken, maar om te zien wat ik achter me laat. 

Ondertussen moet ik toegeven dat ik bijna nooit geen steen meer in me schoenen krijg. Heb er zelf een spelletje van gemaakt: steen in rechterschoen beslis ik om te vertragen, in linker, om iets sneller te stappen. In  de twee, want moet er om doen dat dat soms ook gebeurd, dan stop ik. Doe men schoenen uit, blote voeten op de grond en doe een kleine meditatie. Gek genoeg, toeval zeker, gebeurd dit meestal waar de kruin van bomen die aan beide kanten van een weg zijn zich raken. Waar de takken van de ene boom in contact komt met die van een andere kant. 

Ik kom even terug op mijn paraaf van dag 2 (Het gevoel). Bij die 'olieachtige sfeer' mag ik er aan toevoegen dat het een sensatie van licht, warme, tintelende vibratie bevat. En nog ben ik ver van het juist te kunnen verwoorden...

Ik verlaat stilaan de uitgestrekte weiden om langzaamaan in de voorsteden van Pamplona binnen te dringen. Eerste brug en inkomspoort is prachtig en zo herkenbaar voor middeleeuwse steden. Eens de poort voorbij voel ik echt de sfeer terug van de grote steden. Alles gaat veel sneller, mensen bekijken elkaar amper, laat staan een goeie dag te krijgen van iemand. Ik mis het gevoel. Ik ben het momenteel kwijt. Ook de mensen, en ze zijn er veel, die ik kruis of voorbij steek hebben rond zich die uitstraling van stadsbewoners. Na al een tijdje door de voorstad te wandelen kom ik tot het denken 'wat zijn de mensen hier toch verzuurd en ingetrokken' én juist op dat moment, van de andere kant van de straat staat en klein oude man naar me te staren al luidop roepend 'Buen Camino'... de rest van de tijd om de voorstad te doorlopen hoor ik nu geregeld 'Buen Camino'. Mag het me een lesje zijn met me domme vooroordelen soms. 

De binnen stad van Pamplona en de immense muren die hem omringd is indrukwekkend. Langzaam laat ik me door de kleine nauwe straten heen slenteren. Heel veel vlaggen (Baskenland en geen Spaanse), bloempotten, kleuren...souvenirwinkels, bars. Ik neem plaats op een willekeurige terras om een koffie te nemen. Een grote zwarte 'Amerikanen, niet van die klein straffe waar men achter één slok de tas moeten uitlekken om  toch nog iets binnen te hebben. Nee een grote dat ik er een beetje van kan genieten en wat rond me kijken. Ik bedenk nog rap hoe ik het in het Spaans moet vragen maar de 'baas' komt naar me toe en vraagt of ik Frans spreek? Dat bevestig ik beleeft. We raken wat aan de praat. Ik bedank hem nogmaals voor de koffie, het gesprek en vetrek. Daar ik véél te vroeg volgens mij aangekomen ben in Pamplona besluit ik naar Info Toerismo te gaan om te horen wat er verder op de Weg open kan zijn. Het eerst volgende waar er iets open is is blijkbaar Uterga!!! Dat is 7 km van mijn bestemming voor morgen pas. En die naam heb ik deze ochtend al ergens gehoord. Na mijn Michelin kaart vlug  (te vlug) te hebben bekeken beslis ik om het te doen. Is wel nog eens 16km bovenop de 17 die ik juiste gedaan heb, maar dat heb ik wel al eerder gedaan.

Daar ga ik dan richting Uterga. Een lange smalle weg die langzaam maar ellendig blijft stijgen. Tot nu toe, buiten die Spaanse Pelgrim van deze ochtend heb ik nog niemand tegengekomen

Wat me opgevallen is aan de meeste Pelgrims die de Tocht aan het doen zijn, maar nog meer bij degene die het al (meerdere) keren gedaan hebben is hun blik. Bij de ene zo helder, bij anderen intens stralend of nog een diepe blik, maar ieder toch met die zachte uitstraling. Het heeft waarschijnlijk te maken met het doel die achter hun Tocht zit (zat). Mystieke, Spirituele of Initiatie, de meesten zijn er toch hiervoor aan begonnen. Wat mijn reden is weet hoogstens een handvol vrienden uit Wallonië en degene die me ingewijd hebben. Ik ben ervan overtuigd dat mijn verhaal voor hen tot op heden niet echt van belang is, daar ze waarschijnlijk wel weten dat ik geregeld aanpassingen zal moeten doen in men teksten, tot paar dagen voordien zelfs. Ik mag niet maar heb ergens binnen in al het verlangen om hen terug te zien. Zal nog wat geduld moeten hebben. 

Men Tocht verloopt voor de rest iets wat moeilijker. Ik ben al een tijdje op een flauwe helling die maar blijft duren. Het is puffen en zweten al valt er een licht regen. En het blijft maar stijgen. Eindelijk bereik ik het top ervan. Blijkt dat ik juist de Alto del Perdón heb bekijkt. Het panorama is grandioos. Ik neem enkele foto's en vergeet niet die ijzeren, zo bekende kunstwerken ook vast te leggen. Na een korte rust begin ik aan de afdaling. Op een weg aanwijzing staat er Uterga, 3.5 km 1h15 ? Ik loop gemiddeld 5.7km, toch tijdens men trainings in België, hier iets langzamer. Maar 1h15 voor 3.5 km dat betwijfel ik toch. Dus ga ik richting de afdaling. Op mijn linker kant zie ik nog een mini 'Stone Age' (Ik kom daar later op terug) waar ik al meerdere keren over gelezen had en besluit er naartoe te gaan om het ook op beelden vast te leggen. Dit geklaard nu richting afdaling. 

Wat mag ik onverwacht ontdekken? Een kronkelende, ellendig lange én steile afdaling over stenen van wel 10 á 15cm diameter. Daarbij nog trappen met trees van een 30tal cm. En daarbij komt nog een vraagje bovenop wat alles mooi glad maakte. Degene die dit lezen en dit mooie en harde afdaling kennen zullen verstaan waarom ik zó gevloekt heb met het dalen van dit stuk. Man, man!

Het is bijna een wonder dat ik na BIJNA een uur afdalen nog in 1 stuk aankomst bij de Albergue.  Daar men budget gelimiteerd is en dat er in de tuin een onderdak is met hangmatten vraag ik de eigenaar of ik enkel het avondeten met ontbijt mag nemen alsook gebruik van zijn WiFi. Douche zal voor morgen zijn. Daar gaat hij mee akkoord en ik betaal.

Ondertussen blijf ik maar denken aan die Alto del Perdón. Zie mezelf telkens in een soort van spiegelbeeld. Wordt zo bewust van mijn koppigheid en men moeite om me fouten te aanvaarden en beslis dit eens I handen te nemen met contact op te nemen met mijn broer, die ik al  bijna 8 j aren niet meer gezien heb. Ook zou ik graag contact met men zus willen nemen, die ik ook al tijdje niet meer zie, maar had al via iemand anders aan haar contacten te raken maar tevergeefs. Dus die SMS naar men broer. Toeval wil dat ok op dit moment geen antwoord van hem krijg maar dan wel een bericht via contact op Hiking 4 Children van men zus... hoe ongeloofwaardig is dat niet? ( die mail zal ik echter pas de dag nadien te zien krijgen )

Een leuke anecdote die ik me herinner dat met mijn zus voorkwam was toen we in de Kaaistraat wonen als kinderen. Van daaruit gingen we soms de zondag ochtend naar de messe in de Petrus en Paulus kerk. We waren toen nog allelei heel jong. En telkens het moment er was om 'de Lichaam van Christus' te mogen ontvangen deed ik soms wel 2 à 3 keren de file om maar nog eens zo'n hostie te krijgen. En boos dat ze telkens was op me  😀

In de Albergues mag ik toch  gebruik maken van een deel van de slaapzaal om mijn gerief op te bergen en hij duid me een plaats aan het einde. En wie ligt daar een boek te lezen op haar bed? Die Spaanse. Met haar ik de slaapruimte zijn er nog 5 andere Pelgrims, waaronder Wagner. 

Het avondmaal is heerlijk én de eerste in 48 uren. Aan tafel ben ik alleen met een Franse dame van rond de 60 jaar. Ze doet het alleen, in verschillende etappes. Het is haar 2 jaar dat ze een stuk van de Camino wandeld. 

Na het avond eten voegen, die Spaanse en Wagner zich aan onze tafel toe. Met hem klikt het direct. Hij had al opgevangen, toen ik aan de Hodpitaliero vroeg waar ik me in alle rust mocht terugtrekken, dat ik ook aan meditatie deed. Het gesprek was vetrokken. Zoals ik is hij begonnen met Vipassana meditatie. Ik vertelde hem dat ik ten tijde ik nog in Namen woonde geregeld naar Yeunten Ling Institute (Tibetaanse Centrum) ging en dat ik er daar al een Sanghye Menla Initiatie kreeg. Rond het jaar 1995 kon ik zelf aanwezig zijn toen H.H. Dalai Lama naar Hoei gekomen was. Dat het een ongelooflijk ervaring was is vanzelfsprekend. Daardoor had ik mijn leer ondertussen naar Mahamudra en Shiné praktijken gericht. Ook ging ik in die tijd al geregeld naar betogingen die Les Amis du Tibet organiseerde, in Brussel, om het problematiek van de Tibetaanse kwestie aan te tonen. Het waren mijn eerste stappen als Tibet activist en sindsdien is het me, al heb ik vele jaren met tijd verprutst aan een nogal Rock'n'Roll levenstijl, altijd in het hart gebleven.

Wagner had in het begin geen enkele link met Tibet. Maar daar hij zich wou verdiepen in Vipassana besloot hij om naar India te trekken. Toeval wou dat hij niet in het gewenste centrum kon en zo moest uitwijken naar Dharamsala. De stad waar H.H. Dalai Lama verblijft. 

Uiteraard is hij dan afgeweken naar het Vajrayana Bouddhisme en volgende er verschillende 'retraites' ( weet niet hoe ik het in het Nederlands moet vertellen). Na twee jaren is hij dus terug naar Frankrijk gekomen. Daar is hij op zoek gegaan om zich verder te verdiepen in 'méditations contemplatives'. Kwam zo in een Rooms-katholiek community en besloot als hulp in een Pelgrim herberg te werken. Daar kreeg hij de vonk om ooit eens de Camino te wandelen. Toeval wou dat hij dan ook bij Eric belande.

De Spaanse stelde haar voor, Anna. Haar doel was Santiago te behalen in 25 a 26 dagen. Verder zag ik in het gesprek niet echt iets die mij van belang kon zijn. Er zat blijkbaar ook geen Spirituele of Mystieke reden in haar doen. Daar bleef het erbij en samen met Wagner hebben we nog een tijdje verdiept in onze ervaringen

Tijd om te gaan slapen. Mijn gerief heb ik al onder het afdak geplaatst. Vanavond slaap ik mijn tweede nacht buiten, al twijfel ik nog aan die hangmat...

Gereciteerde MANI voor vandaag 35 x 108 = 3 780

Alleen wie onderweg is, kan de hoop koesteren ooit aan te komen (Jon Sobrino)

dag 5:

Uterga / Estella  + 120km / - 668,5km

05u00. Wakker. Opstaan. De nacht was iets frisser. Heb maar op men iso matje geslapen. De hangmat was niet echt men ding. Voelde het niet veilig. Daar ik buiten heb geslapen is het nu afwachten tot ik iemand in de gang hoor stappen want de deur hebben ze op slot gedaan. Daar gaat weer een opstaan zonder koffie. Boven me zie ik wel duizende sterren. 

Vandaag beslis ik een Energetisch meditatie te doen zoals ik ten tijde van mijn Reiki opleiding aangeleerd werd door men Meester (Ik zal haar Madelein noemen) in Namen. Het is de eerste keer sedert 25 jaar dat ik het nog eens doe. Nu versta ik beter het gevoel die al enkele dagen zo voelbaar is rondom me en verwijt me om zo veel jaren verloren te heb laten gaan. 

Eindelijk komt de gastheer van de Albergue aan om het ontbijt klaar te maken. Eindelijk binnen in de warmte. Ontbijt en koffie. Zak inpakken en nog vlug contacten delen met Wagner. Het is wel de derde keer dat ik van het salon naar de kamer ga, overtuigd dat ik iets vergeten ben. Ik vetrek het Wagner maar beslis nog vlug een selfie met hem te nemen en de deur achter te sluiten. Ben terug de Weg op. 

Onderweg naar Puente La Reina overloop ik mijn gesprekken met Wagner en het klaarmaken van mijn zak deze morgen. Plotseling besef ik het: ik ben niets vergeten, ik heb daar iets achter gelaten. Inderdaad, een kleine detail in het gesprek spring me juist te binnen. En dat veranderd veel. Ik weet dat je die blog zal lezen Wagner : ToeDiChé en ik beloof je eens te komen opzoeken in je community. Tashi Delek Tso_la... En voor ik het vergeet, heb dan toch de magnesium tablets gekocht 😉

Na de koffie neem ik een kleine na-ontbijt en wie weet waarom komt plots het gedacht om mijn 2L drinkwater aan planten uit te gieten. Wat ik uiteraard ook doe. Hier dta ik nu juist het dorp voorbij en niets meer om te drinken. Ik beslis dan ook om naast het af en toe buiten te slapen, en zo het beter mogen aanvoelen wat vluchtelingen beleven om zonder dzk boven hun hoofd te moeten ronddwalen, deze dag verder te bergen zonder water, net zoals velle vluchtelingen mee te kampen hebben. Vanaf nu tot Estella zal ik enkel drinken als ik iets van iemand kan krijgen. 

Ik stop in Mañeru bij een bar. Uitgezonderd ik is er maar één andere klant. Ik probeer tussen het (en hij is echt slecht) Spaans, Frans en Engels mijn Tocht uit te leggen. Zeg de ober dat ik ook geld heb dring aan bij mijn onnozele trip van vandaag om enkel te drinken wat ik kan krijgen. 2 weken vóór mijn vertrek was ik begonnen met mijn Tibetaanse lessen. Had toch de moeite moeten doen om snelcursus Spaans te leren. Grande, corso, con letche, vraagt hij me. En daar krijg Ik een gratis koffie aangeboden. Heb natuurlijk een groot gevraagd 😉. Er is nog hoop in mensheid. 

Hoe langer ik op de Weg ben hoe meer ik tot besef komt dat dit altijd al mijn leven was. Ik bedoel niet hier in Spanje maar wat er allemaal rond de Tocht zich afspeelt. God wat heb ik tijd verspild in mijn Rock'n'Roll attitude al die jaren. Ik bedank nogmaals dit Lockdown die me zoveel bijgebracht heeft.

Ondertussen al pak kilometers sinds me koffie pauze. Scheel van de dorst... ik weet dat ik nog een halve fles wijn heb van bij Olivier. Ik twijfel. Weet niet hoever volgende dorp of stad is.

Warm, hoofdpijn, lastig met mezelf (fysieke en mentaal). Eerst keer dat ik twijfel over alles. Dorst en waarschijnlijk vocht tekort. Neem om het half uur pauze. Normaal drink ik 3 á 4 liter op een dag. Verlang naar volgende dorp...

15u24. Ben ermee gestopt. Aangebeld bij laatste huis van het dorp. Heb men 2 drinkflessen laten vullen en drink tot niet meer binnenkant. Was moeilijker dan ik dacht. In ieder geval respect voor men Moslim broers en hun familie, alsook voor de Rooms-katholieken en nog de Orthodoxe kerk en al degene die ik vergeet om telkens 1 keer per jaar hun vasten te doen. Ik heb het geen 12 uren volgehouden. Dat doet eveneens nadenken aan al de vluchtelingen die soms maanden lang onderweg zijn zonder zekerheid op eten en drinken. 

Daarmee heb ik vandaag iets moois bereikt. Het is een ritueel om een matra te zeggen alvorens aan je eten te beginnen. Maar voir mij was het een soort van gewoonte geworden. Woorden uitspreken en je handen samen voegen. Nu begrijpen ik echter het essentie achter dit gebaar. Een eerlijke respect en dankbaarheid moet niet een mentaal kracht zijn maar dan wel een uit je hart. Werkelijk tot het besef komen van het gemak we hebben zomaar te kunnen etennen drinken wanneer we maar willen. Vanaf heden zal mijn ritueel een heel andere dimensie krijgen.

TEUNPA LAME SANGHYE RINPOTCHE, KHYOBPA LAME DAMTCHEU RINPOTCHE, DRENPA LAME QUEDUN RINPOTCHE, KYABNE KEUNTCHO SOUM LA TCHEUPA BUL

...brug van Puente La Reina::::

18u15. Aangekomen in Estella. Albergues gevonden voor €16.

Er wordt hier geen maaltijden gegeven dus vlug douche en op zoek om wat kleine boodschappen te doen. Buiten zie ik straat een bedelaar zitten. Het voelt goed deze keer en beslis het overschot van mijn klein geld, die ik nog van Olivier kreeg met mijn aankopen ( Ik wou het hem laten voor zijn bankbaarheid mij onderdak te geven maar hij zei me dat ik het beter aan een behoeftige kon schenken op de Weg). Dat doe ik dus. Bedankt Olivier.

Terug naar de Albergue moet ik nog mijn ondergoed en kousen gaan wassen en eens naar huis bellen. Juist ik langs het teras wandel zie ik daar aan tafel Anna zitten. Weeral. Ik vraag haar of ik erbij mag zitten. Het gesprek is wat moeilijk, al spreekt ze vlot Engels. Het gaat van het ene op het andere tot dat ze het opeens over een Pelgrim had (David) die naar Compostella was gegaan en nu van daaruit te voet richting Rome wandelde. Dat klinkt aantrekkelijk. Ik had het mijn vrouwtje al gezegd dat het mijn idee was om men tweede Tocht naar daar te doen. De gelijkenis is groot. Eerst Compostella, dan Rome en zelfde voornaam. Een betere teken kan je niet vinden. Hoop dat je een stukje van mee zal wandelen volgende keer dus liefje 😉

Zal vanavond in een bed slapen. 

Gereciteerde MANI mantra voor vandaag: 42 x 108 = 4.536 

dag 6: 

Estella / Los Arcos + 144km / - 646km 

06u30... éérste keer in maanden dat ik zo laat opsta en mega slecht geslapen. Om het half uur wakker door nare dromen. Er is iets mis met iemand. Sigaretje onder een lichte regen.

Blijkbaar is er hier geen ontbijt dus blog van gisteren en dag ervoor wat aanpassen en bijwerken ( met water, grrrrrr, verlang naar koffie!!!) 

Zak ingepakt, ik ga op zoek naar ontbijt MET koffie 😀

Niets open in omtrek. Meeneem koffie in pompstation. Zit nu nog zonder tabak. Eerst volgende shop een kilometer verder moet ik horen. Ik had graag nog even Estella bezocht om wat foto's te nemen maar zal richting tabak winkel gaan. 

Het gevoel is iets minder momenteel. Ik voel een knop in de onderbuik, Energetisch centrum van het lichaam. Waarschijnlijk door men rare gevoel en nare dromen die nog aan het rondspoken zijn. De aantrekkingskracht van de Weg daarentegen is het fel. Benieuwd.

Locale-verkoop-van-alles-en-nog-wat-winkeltje. Eindelijk pak tabak kopen. Spaanse natuurlijk, om toch wat respect naar het land toe te kunnen geven. Nog een straffe koffie erbij. Geen Amerikanen zoals gewoonlijk. Geen ontbijt mogelijk. Zal later nog eens men vertrouwde stokbrood, met kaas en nog rest van men Belgische worst uit halen. Buiten begint het wat harder te regenen. Ik neem plaats, na men koffie (die héél straf was) aan de overkant van de winkel in het bushokje om mijn sigaret te roken. Jammer genoeg is het zalige zachte tabak 😉. Tot nu toe heb ik nog niets tegengekomen om er een foto van te nemen dus zal ik het anders aanpakken. Ik neem mijn mala (buy the way bedankt Cindy Leenmans en Christophe Burrick, die het mij van Bhutan meegebracht hadden) en reciteert men MANI mantra. Op het einde zal ik nu willekeurig een foto nemen.

Dat is dus de eerste voor vandaag:

...smid.....

Aan de wijnfontein van....

kom ik de 2 Nederlanders terug tegen van eergisteren uit onze Albergue van Uterga (Astrid en Lucien) Leuk. Ik ben juist een stuk terug gewandeld naar beneden om nog eens bij de smid te gaan en er een ijzeren schelp te kopen. Daar neem ik een selfie met hem, op de achtergrond speels Pink Floyd - Money. Grappig als je er bij stil staat dat ik juist iets bij hem koop. Door de foto bij hem te hebben genomen en eentje wat verder op de Weg moet ik nog twee volle mala reciteren. Toeval of niet (nog eens) juist als ik gedaan heb met het reciteren neem  ik willekeurig deze foto nemen (de cover foto van het Album another brick in the wall, van... ja Pink Floyd) 

Ik neem wat verder op een halte om eindelijk een klein ontbijt binnen te spelen. Raad eens: ja stokbrood blok kaas (Spaanse) en rest van men Belgische worst (die nu op is). Het doet deugt na die 3 sloken lekkere wijn op nuchtere maag. Er passeren al heel wat meer Pelgrims op de Weg. Tot vandaag had ik tijdens men dag etappes bijna nooit iemand tegen gekomen. Sedert de wijnfontein van.... is dat al heel anders. Het voelt goed. Ik stap verder. Het gevoel is echter volledig terug bij me. Het duurt echter niet lang want moete er juist om doen dat ik uit elke schoen een kiezelsteenje moet halen. Juist hier: 

Halte in Azqueta. Sigaretje en daar ik deze ochtend toch al vroeg van de wijnfontein mocht proeven beslis ik elke sigarette pauze met een slokje wijn erbij. Zo zal het rapper leeg zijn en al wat minder gewicht in rugzak. Weet ook niet welke datum we zijn en speelt ook geen rol. Bestelde daarnet dat het bijna me verjaardag moet zijn. Zal het wel via Facebook zien. Dus waarom niet nu al ervan profiteren, op het gemak. Allee nog een slokje. 😉😘 Ook het water gaar er snel door. Waarschijnlijk dat ik vandaag nog het tekort van gisteren aan het ophalen ben. Geen flauw idee hoelaat hey nu is. Hoorde net de klokken van de kerk maar heb ze niet geteld. Wel weet ik dat ik al 1/3 van men dag etappe afgelegd heb. Nog 2 Pelgrims die me begroeten. Ondertussen heb ik al heel wat foto's (dus ook gereciteerd) gemaakt. Het gevoel en de aantrekkingskracht van de Weg is 'omniprésent' ( weet niet hoe ik het in Nederlands moet zeggen). Zalig. ULTREÏA!!!

Zalig. Nog een sigarette pauze...mét voetbadje voor Pelgrims:

De angsten van deze nacht en bij opstaan zijn ondertussen onder controle. Ik zal wel op tijd weten hoe en wat. Het is weer een héél speciale dag aan het worden ondertussen. Overal waar ik maar rondkijk is de symboliek van de □, ○ en ◇ (wat een driehoek moet voorstellen maar vind het niet op toetsenbord) goed zichtbaar. Er flitsen ook geregeld volle pagina's uit het boek van Dokteur Gérard Encause, dit PAPUS, (Traité Méthodique de la Science Occulte) door men hoofd. Boek, geschonken door een bijzondere iemand in mijn leven uit de omtrek van Namen (een 25 jaren geleden), dat ik juist na onze éérste Lockdown terug uit een oude doos gehaald heb. Alles is met elkaar verbonden.

Ondertussen heb ik mijn Tocht verder gezet. Op een snellere tempo deze keer (weet je nog, juist steen in linker schoen) en en blij en melodietje met me mee te nemen. Bij de smid had ik een nieuwe schelp gekocht. Een ijzeren. Die andere was wel oké, met dat Tempeliers Kruis erop enzo. Maar die ijzeren, al is hij niet heel perfect, is wel op zijn ouderwetse manier door de smid die voir me aan het werken was. En dus hoor ik nu harmonieus die ijzeren schelp telkens tegen men wandelstok tikken. 

14u28. Sigarette pauze en slokje. Men fles is bijna leeg maar men zak lijkt nog zwaarder te wegen. In kom even terug op het hoofdstuk met Wagner...

15u25. Sigaretje en slokje. Ben nog maar 2.9km van mijn dag etappe. Gelukkig voor mij bedekt de wolken de felle zon van daarnet. Steentje in rechterschoen dus ga ik in trage tempo verder. Ik denk plots aan een gesprek met Eric. Je draagt het gewicht van je angsten mee. Wel, ik heb 2 broeken, 2 tshirt en 2 fleece puls, 3 onderbroeken en 6 paar kousen mee. Zal dus bij eerste postkantoor 1 broek, 1 tshirt, 1 fleece, 1 onderbroek en 2 paar kousen naar Oostende opsturen. Ook mijn ehbo zal meegaan. Buiten men teken pincet, want heb die gisteren moeten gebruiken om een teek van naast mijn tepel te verwijderen. Ook hou ik uiteraard mijn medicatie voor zonallergie, zonnecreme en reisapotheek. De rest stuur ik mee.

Er gebeuren ongetwijfeld dingen tijdens je Tocht. Naast het Mystieke, Spirituel of is het een Initiatie Weg dat je aflegt blijkt er nog een andere, meer materiële (lees fysische) verandering. Wie mij kent weet dat ik een kleine afwijking heb aan, wel ja, mijn rechter voet. Dit is ook zichtbaar aan de slijtage van mijn zool. Na de laatste pauze neem herneemt ik dus mijn stap voir de laatse kleine 3 km. Opeens merk ik iets aan men voet. Onwaarschijnlijk! Men rechtervoet is bijna recht bij het stappen en dat doet me herinneren aan mijn gesprek met Peggy op het terras. We hadden het over mijn frustratie tegenover de steentjes die telkens in mijn rechterschien belanden. Na de tweede keer dat de parasol om waaide besloot ik dus over verder te gaan. Ik herinner me dat op dat moment Kevin juist aankwam en vroeg of alles goed met ging. In het kort vertelde ik het grappige aanbeveling van Peggy waarop hij me dan zei: 'ik heb gemerkt dat je rechtervoet scheef staat. Maar dat is maar een kwestie van een paar dagen meer.' 

Ik liet het voor wat het was en zette mijn Tocht verder. Ondertussen, aan allen die me zullen terug zien in Oostende, jullie zullen kunnen merken dat ik nog met men twee voeten goed op de grond sta én dat ze nu zelfs bijna volledig parallel staan... al brengt de Weg geen antwoord op mijn vraag, dan zal het mij toch mijn voet recht hebben gezet.

Eindelijk, aangekomen op een deftige uur in Los Arcos. Ik doe het kalmpjes aan. Bellen naar vrouwtje en kids. Bellen naar men moeder. Ronddwalen I  het stad, foto's, koffie. Blog schrijven. Na het eten nog eens een kleine toer op de nu wel zeer levende markten. Veel volk, typische Spaanse ambiance. 

2 van de drie Duitsers lopen er ook rond en vragen om aan men tafel te mogen zitten. Ik start het gesprek en laat het naar de Spirituele kant opgaan. Vlug merk ik dat ik in bijzijn ben van mensen die zich sluiten en onzeker voelen door het gesprek (toch de dame). De jongen zijn ogen en sereniteit in zijn blik laat me voelen dat hij wel dezelfde Weg heeft. Waarschijnlijk heeft ze zich tot nu toe nog de juiste vraag niet gesteld. Misschien is ze enkel gekomen om te zien of al wat er in sommige boeken geschreven wordt wel waarheid is die rond de Weg vertelt worden. Ze voelt zich ongemakkelijk.

Ik wijk meteen af en we gaan verder over de fysische kant van de Tocht, de natuur en bezienswaardigheden die we voorbij lopen. Van waar ze afkomstig zijn en hun leven in het algemeen. 

Voor ik ga slapen valt me iets op dat ik al een tijdje zag maar geen aandacht aan schonk. Al in de kledij, de manier van je zak in te pakken, de manier van wandelen toont aan wie je voor je staan heb. (Afwerken) 

Gereciteerd MANI mantra voor vandaag: 38 x 108 = 4.104

dag 7:

Los Arcos/Logroño + 173.2km / - 616.8km

05.00: opstaan. Richting keuken én koffie 😀

Na men sigaretje is het begin ik aan Vipassana meditatie maar merk vlug dat men concentratie op mijn ademhaling niet zo vlot verloopt. Ik beslis over te gaan op men 'centre énergétique ' geel en groen en focus mijn volle aandacht eraan. Wat ik in normale omstandigheden aanvoelen als de grote van een okkernoot is momenteel verdrievoudigd. Ik voel volledig.

Iedereen slaapt nog boven. Ik ga even naar buiten om me nog meer vol te laden me het ochtend lucht. Het is heerlijk weer buiten.

De eerste vroege vogels (Pelgrims) na mij komen stilaan naar beneden. De meesten willen vroeg vetrekken. Het wordt een lange Tocht vandaag. Tussen de koffie en stokbrood met honing werk ik nog wat verder aan mijn blog.

08.00: zak inpakken (me water niet vergeten deze keer) en aanzetten. Denk dat ik eveneens men jas met de post zal opsturen 😉

Ging juist vertrekken en krijg bericht van Olivier. Blijkbaar zal ik vanavond in een kerk slapen. Ze verwachten me en krijg een naam als contactpersoon. Benieuwd. Exciting. Nu vetrek ik echt! ULTREÏA 

09.07. Een plotse afwijking in de Weg die zo mooi rechtdoor ging. Ik neem die en denk opeens aan men zus. Ik hoop dat ze in het geniep mijn Tocht mee leest. Ik hou van je big sis', xxx

Dit foto dat ik neem juist achter één boog zal wel weer toeval zijn... en dan nog in het Frans, ons moedertaal.

10.00: éérste pauze. Heb nog niet zo veel gewandeld en ben al 2 uren onderweg. Sigaret én koffie. Vanaf nu zal ik men pauzes gebruiken om aan mijn blog te werken. Ik weet dat hoe dichter ik bij Santiago kom hoe belangrijker de ontmoetingen zullen zijn. Dus zal ik telkens bij aankomst, maar soms gebeurd het ook tijdens de Tocht beter attent moeten zijn aan de gesprekken. Meer luisteren maar ook op het gepast moment zeggen wat anderen te horen moeten krijgen. Al weet men nooit tevoren wat hey zal of moet zijn. Connected blijven dus.

Na de bank te hebben gefotografeerd denk ik aan een hoofdstuk uit het boek van Lama Suria Das (éveiller le Bouddha qui est en vous). Hij spreek er over Lama's die altijd let een zachte borstel op weg zijn om zo voor hun stappen telkens alle insecten weg te vegen en met deze daad hun levens te sparen. Lijkt het naïef? Ik vind het in ieder geval een mooi gebaar. En dus kom ik bij mij terecht. Ergens vind ik de Weg een tikkeltje ironisch. De Weg roept je om hem te bewandelen, dat is een feit. Hoeveel insecten zou ik ondertussen al vertrappeld hebben tijdens mijn Tocht om HET antwoord te krijgen op MIJN vraag??? Ik nadruk HET en MIJN want voor je andere vragen zijn er nog andere Pelgrims wegen natuurlijk. Indien ik de verlichting in dit leven niet vind, (LOL) hoeveel wedergeboorte zal ik nog moeten doen om al die levens dat ik verwoest heb goed te maken?

Ondertussen is de wind serieus aan het opkomen. Het is een uitnodiging om samen een soort van dans te maken. Ik aanvaard het met plezier en laat me door hem leiden. Ik herinner me de Hagedis en de Kever van men eerste dag. Wie weet help hij mij zo om mijn wedergeboorte te beperken.

Mijn koffie is bijna op en ik zie juist één van de Duidsers voorbij wandelen.

Ik raap men zak op en vetrek.

Nog maar een klein uur onderweg. Een steentje in elke schoen dus stop ik. Ik bevind me werkelijk even tussen twee verschillende werelden. Kleine lunch zal deugt doen

Ik ben al heel wat kruisen voorbij gewandeld tijdens mijn Tocht. Maar ze zijn niet allen van kerken, kloosters of Tempeliers gebouwen jammer genoeg. Bij al degene die ik al mocht te zien krijgen waren er jammer genoeg tientallen die er geplaatst werden ter nagedachtenis van overleden mensen op de Camino. Dan kan je enkel respect betuigen en even stilstaan voor deze plaatsen. De mantra's die ik dan aan het reciteren ben offer ik aan de nabestaanden van de overledene. OM GATE GATE PARAGATE PARASAMGATE BODHI SVAGHA.

12.00 was weer een mooi steile klim. Pauze. Astrid en Lucien, de 2 Nederlanders die ik nu geregeld kruis wandelen voorbij. De zon begin serieus te kloppen. Nog 16km te gaan volgens de wegaanwijzing van daarnet.

Er is hevige wind aan het opkomen. Om mijn we komt een herder met een hond aan gewandeld vanuit een andere wereldje. De hond komt naar me toe en blijft de hele tijd naast me wandelen. De herder roept hem verschillende keren maar de hond blijft me vergezellen. 'Ik heb een nieuwe compagnon' probeer ik in men beste Spaans. De herder lacht en zeg le iets dat ik niet versta. Ik knik beleefd. 'Zijn we nog Navarra of al dichter bij La Rioja' vraag ik hem. Hij antwoord, en deze keer versta ik hem, dat we midden Navarra zijn. Hij stopt en laat me kijken in een bepaalde richting. De hemel kleurt zwart. '2 a 3 uren voor een zware storm' weet hij me te vertellen. Ik hoef niet op het uur te letten, die mensen wonen hier in de bergen, ze kennen de weeromstandigheden. Ik knik terug en laat hem weten  dat ik mijn 'Tempo' zal aanpassen en groet hem. De wind blijft harder en harder waaien, komend uit alle richtingen. Normaal gezien is dit iets dat ik niet van hou, de felle wind. Maar hier is het anders. Ik geniet ervan. Ik vraag hem nog harder te waaien. Zo hard mogelijk zodat hij de mantra's uit men Gebedsvlaggen, die aan me rugzak hangen, zo ver mogelijk met hem meeneemt. De wereld rond. Al moet het tot in het verste van het heelal. En ik hoop dat deze mantra's iedereen zal bereiken, aan alle leden van mijn familie, van mijn vrienden en kennisen. Aan alle behoeftige mensen. Allen die in nood van liefde zijn. Zelf tot me vijanden mogen ze en moeten ze gaan. Zodat ook zij verlost worden van hun lijden, van hun angsten van hun frustraties en psychoses. Want enkel zo zullen ze de Liefde voelen. Enkel zo zullen ze in Liefde handelen. En mensen die in name van de Liefde handelen kunnen je vijanden niet zijn! Waai Wind. Waai en neemt ze mee!

14.24. Pauze in Viana. Tijd om de rugzak neer te zetten, sigaretje en koffie. Ik heb deze keer het onweer kunnen omzeilen. Tot nu toe heb ik veel geluk met het weer. Ik weet het. Ik geniet van wat nu is en ben dankbaar. 

Terug aan het wandelen, het kleine stadje Viana uit en een beetje verder op een lunch halte. 

Wat mij opvalt is dat bij ons de mensen hard gaan werken, eens ze gedaan hebben meestal mie en verzuurd van hun dag zijn. Hier wandelen er velen zich te pletter maar zowel tijdens hun Tocht als bij aankomst in de Albergues hebben ze altijd een glimlach.

Het is me al verschillende keren opgevallen dat ik vol energie ben zolang ik de natuur wandel maar vanaf ik een stad (bijna nooit in een dorp) komt dat ik het gevoel kwijt raak. Tot nu had ik het enkel kunnen opmerken maar niet kunnen tegenhouden het te verliezen. Vandaag schoot me iets te binnen. 'Als je het niet kan ontvangen dan moet je het geven'. Al weet ik niet echt hoe en waarom het in me opkwam probeerde ik, bij het binnen komen en het doorwandelen in een stad, nu mijn opgestapelde energie uit de natuur .... ( afwerken) 

Afwerken... Énergie uitstralen. Beton lage vibraties... enzo 

17.30. Aangekomen op mijn bestemming. Officieel is dit niet open maar ik werd verwacht. Bedankt Olivier om voor mij te zorgen tijdens mijn Tocht. Hier krijg ik gratis slapping, avondeten en ontbijt. Ook werd ik uitgenodigd om de kerkdienst bij te wonen straks. Ben niet echt Katholiek maar heb de uitnodiging aanvaard. Benieuwd. Zal nog even verder werken aan aanpassingen en bijwerkingen van de blog van de dagen ervoor en nog me gereciteerd MANI posten, bellen naar men vrouwtje, kinderen en men moeder en dat zal het worden voor vandaag. 

Gereciteerd MANI mantra voor vandaag 38 x 108 = 4.104

Vraag nooit de Weg aan iemand die hem kent, want dan kun je niet verdwalen. ( Rabbi Nahman ) 

dag 8:

Logroño / Nájera + 196.5km / - 587.5km

05.00. Opstaan. Goed geslapen. Boven staat de koffie en ontbijt al klaar. Op tafel staat er ook een kaars. Wie bij mij thuis komt weet dat ik dagelijks 2 á 3 keren per dag telkens 3 kaarsen aansteekt.

De eerste is om Toevlucht de te nemen in de Drie Juwelen: Je prend refuge dans le Bouddha, le Maître Éveillé et m'engage à prendre l'Éveil. Je prend refuge dans le Dharma, l'enseignement Spirituele et m'engage à connaître la Vérité, tel qu'elle est. Je prend refuge la Sangha, l'institution Spirituelle et m'engage à vivre une vie Éveillé.

De twee om mijn huis te verlichten voor al degenen die er wonen en die er binnen komen: Puise cette bougie éclairé cette demeure, pour tout ceux qui y vive et tous ceux qui y viennent, et de part le monde: Puise t'elle apporter l'Amour, la Paix, la Joie, la Sécurité, la Prospérité, la Compassion et les protéger de la Souffrance. 

De derde is om al de overleden uit mijn familie, mijn vriendenkring, kennisen, al degenen met wie ik maar één woord, maar één oogcontact mocht hebben te herdenken: puisse cette bougie Éclairé le Chemin de tous les Défains vers cette Énergie Universelle, Puise t'Ils tous retourner vers la Lumière.

Vandaag steek ik voor het eerst in juist een week tijd terug een kaars aan en doe het 2de gebed. Het voelt goed. Vanaf nu zal ik mijn best doen om zoveel mogelijk kaarsen aan te steken op mijn Weg. Al moet ik elke kerk binnen die ik open vind. Amen.

Ok zoek een plaats voor mijn ochtend meditatie. Voor ik begin herinner ik me een zin die ons ( Het werd uiteindelijk laat vóór we gingen slapen), want we waren hier met enkelen, verschillende keren werd herhaald : je kan verdwalen op de Weg, terugkomen en de juiste pad vinden en volgen. Maar verlies nooit de Weg! Want dan zal alles voor niets geweest zijn. Dan zal je een toerist zijn die mooie dingen heeft gezien, geld uitgegeven zal hebben en met een leegte en frustratie in Santiago de Compostella aankomen. Blijf constant met je ogen open én met al je zintuigen... Daar zal ik mijn meditatie op richten. (En ik bedank de mensen die me in het Diocesane van Mechelen, Vlaamse Compostella genootschap, mochten ontvangen, nu al maanden geleden, Eric en Olivier om me deze raad ook al te hebben meegegeven) 

Het was zeer intens. Oranje geel groen en blauw en indigo voelde ik harmonieus stralen. Ik had echter moeite met Rood en donker blauw. Zal daar tijdens mijnTicht vandaag proberen aan te werken.

Het is overduidelijk dat er hier een enorme Spirituele kracht hangt en ik vermoed dat allen die via een genootschap hier zijn beland het zullen bevestigen. En dat zijn er duizenden...

07.24: ik wou vandaag  wat vroeger vetrekken maar Michele, die mij gisteren mocht verwelkomen was in alle stilte aan het wachten op het einde van men Meditatie, om nog even met me het gesprek aan te gaan. Die zal ik graag met men vrouwtje en dichte vrienden delen.

We nemen samen met nog andere Pelgrims het ontbijt. Samen met Michele spreken nig wat verder over het Katholicisme en het Bouddhisme. We vergelijken. Geven onze mening. We hebben het over God. Hoe we die zien, hoe we die kunnen voelen. We zijn op de zelfde lijn en verstaan elkaar goed, al hebben we twee verschillende geloven. Het is mooi. We bespreken ook nig het een en andere van toekomstig projecten en eventuele andere Pelgrimswegen. Grappig we hebben allebei hetzelfde in gedachten. Ik weet haar te zeggen dat maar weinig mensen tot besef gekomen zijn van wat deze Pandémie, los van de ellende in de ziekenhuizen en hey hoge dodental, ons zo moois gegeven geeft. Het heeft de tijd eens laten stilstaan. Het heeft gelukkig toch wat mensen 'wakker' gemaakt en hen de kans geven om al die gewoontes, die we graag opstapelen, van tafel te vegen en eens goed rond om yebkijken hoe alles in elkaar zit. Michele weet le te vertellen dat het inderdaad een heel intense moment is met veel veranderingen die aan hey gebeuren is. Niet op materieel niveau natuurlijk. We hebben het over 'kracht' én energiie. 

Ze had bij zich een kaart die ze boven willekeurig genomen had. Ik vertel verder, ze lazt me uitspreken en zei me: ik wist niet welke te kiezen maar denk wel dat dit het best bij jou past. Ik krijg een kaart van haar en inderdaad de text past perfect bij me. Ik zie dat ze de kaart nog beschrijft maar beslis het niet direct te lezen. Ik weet dat mijn Weg nog moeilijke momenten zal vinden en mijn intuïtie zegt me dat haar text op een juist moment van pas zal komen. Ik steek die weg en bedankt haar met een goeie knuffel. 

Ze tekend nog mijn wandelstok en we nemen afscheid. We zien elkaar mss terug op de Weg naar Rome. Ik hoop het Michelle. Bedankt Michelle. Tot ziens. 

Cran Canaria Sergio-David (anna) 

Zak inpakken en doorgaan want is een goeie 33km met steile hellingen voor vandaag.

Aan Olivier: hier je foto Amigo:

Ik stap goed door. Het is een nogal saaie bedoeling, door vele, op dit uur al drukke straten, alvorens ik de stad uit ben. Nog een lange park en een lastige asfaltweg en eindelijk bevindt ik me in een rustiger natuurgebied. Ook hier, net zoals gisteren vóór mijn aankomst in de stad, kleuren de bermen zich vol met paarse bloemen. Ik herinner me zelf een tal volle paars achtige vlinders te hebben kunnen spotten. En hoe dichter ik bij de stad aankwam, hoe meer ik er leek te zien. Paars. 'Omniprésent' (vertalen in nederlands). Paars. De kleur van de Spiritualiteit. Het was meer dan duidelijk. Iets in deze stad straalt het Almachtige uit. ( afwerken )

Gesprek avondmaal dag van aankomst. 2 vrouwen- mounth everest- Nepal- jij komt er wel nog, natuurlijk, nu men voeten paralel staan. Vrouw uit roeselaere.  (Sergio afwerken)

Ook weet ik nu waarom Anna op mijn Weg kwam. Niet enkel om over Rome te spreken. Maar om 'hem' aan te duiden. 

Het klinkt bekend en al eens mooi beschreven in een boek, inderdaad. Ik heb het natuurlijk ook gelezen en heb geen schaamte een aanwijzing naar 'De Pelgrim van Compostela' van Paolo Coelho te doen want ook hij, als elk ieder die onder een Orde of Genootschap de Weg volgt en waarschijnlijk nog  velen meer nog onder de Pelgrims weet dat je 'hem' hier tegenkomt. Je Komt 'hem' letterlijk of figuurlijk tegen. En mocht je hem niet in het diepste van je eigen kunnen vinden is het niet onwaarschijnlijk dat 'hij' onder de vorm van een andere persoon tegenover je sta. Hoe hij je ook tevoorschijn komt is het aan jou dan om de confrontatie aan te gaan. Weten hoe 'hij' in elkaar zit

......en weten dat 'hij' een deel van je leven is... afwerken

...en als je ze niet kan of wil zien vanuit het binnenste van jezelve kunnen ze zich materialiseren in een gedaante die je op je Weg zal tegen komen.... (afwerken) 

Ik weet wie je bent.... (afwerken) Ook waar ik woon weet ik wie 'hij' is. Al lange tijd maar deze ochtend kreeg ik bevestiging, hier in Spanje, zou het bovennatuurlijke dan toch bestaan 😉...

Maar weet dat ik ook jij elke dag in mijn gebeden plaatst zodat je verlost kan worden. Ik ken nu mijn 'wapen' om de strijd met je aan te gaan. Aan mij om het de goede richting te laten gaan.  En ik weet dat JIJ mee leest. ...

Hierbij wil ik toch graag verduidelijken dat ik totaal geen lid ben van RAM, noch de Rituelen ervan ken (tenzij wat beschreven is in het boek van Paolo Coelho) of wil uitproberen. Buiten de Vlaamse Compostella genootschap en het Tibetaanse Boeddhistische Centrum heb ik nergens een lidnummer op mijn naam. 

Wel durf ik te zeggen dat ik enige 'feeling' heb met een  bepaalde leerstof van een Orde. En om wat specifieker te zijn heeft het niets met de Vrij Metselaars te maken. ( waar ik trouwens ook nog zo'n vooroordeel over heb ). Al ken ik persoonlijk wel leden ervan trekt de filosofie die er rond hangt mij totaal niet aan.

Vriendenkring zal een serieuze draai ondervinden - omniprésent ( afwerken) maar er zal zich een nieuwe vormen met mensen die.... (Michelle en Olivier) 

Vandaag is men vader aan men kant tijdens men Tocht. Ik riep hem niet op, hij kwam. Ook voel hem héél dicht bij. Ik zie hem overal en een lied van Francis Gabrel ( die we op zijn begrafenis lieten hebben afgespeel ) weerklinkt in alles wat leeft rond om me :

Mon enfant nu sur les galets

Le vents dans tes cheveux défaits

Comme un printemps sur mon trajet

Un diamant tombés d'un coffret 

Seul la Lumière pourrait

Défaire nos repères secrets

Où mes doigts pris sur tes poignets 

Je t'aimais, je t'aime et je t'aimerai 

Et quoi que tu fasses

l'Amour est partout où tu regarde 

dans les moindre recoins de l'espace

dans le moindre rêve ou tu t'attarde 

L'Amour comme s'il en pleuvait

Nu sur les galets 

Le ciel prétend qu'il te connaît 

Il est si beau c'est sûrement vrai 

Lui qui ne s'approche jamais

Je l'ai vu pris dans tes filets

Le monde a tellement de regrets

Tellement de choses qu'on promet

Une seul pour laquelle je suis fait 

Je t'aimais, je t'aime et je t'aimerai 

On s'envolera du même quai

Les yeux dans les mêmes reflets

Pour cette vie et celles d'après 

Tu sera mon unique projet

Je m'en irai poser tes portraits

A Tous les plafonds de tous les palais 

Sur tous les murs que je trouveraient 

Et juste en dessous j'écrirai 

Que seul la Lumière pourrait 

en ik laat men tranen vloeien, het zout uit het vocht en de zon op mijn huid heeft een brandend gevoel. En er komen meer tranen, en ik laat ze komen, laat ze gaan. En laat ze vallen op de grond... moge ze een voeding zijn voor Moedernatuur.

Het zijn geen tranen van verdriet, het zijn tranen van geluk. Het geluk hier en nu te zijn en te beseffen wat moois ons omringd. Wetend dat alles altijd bij ons is als men ons hart op de goede manier openen. Rest ons nu nog samen, hand in hand een betere wereld opbouwen. Voor ons en al degenen die nog moeten komen. Dromen is mooi. Maar wakker worden is nog mooier. Bedankt aan allen die daar aan meegewerkt hebben, aan allen die eraan werken, bedankt aan allen die er zullen aan werken. 

Mike,  Manu en Lars... ( Meditatie - liefde- citadel Namen ? - afwerken thuis)  ( paddle for ...) 

'Madelein'  j'ai brisé les chaines dont tu m'a parler il y plus de 25 ans maintenant... mss afwerken

11.17 eerste pauze in Navarette na meer dan 3 uren wandelen. 2 gasten later de 2 vrouwen die de Mount Everest en Nepal komen ook aan op het teras. Leuk elkaar te zien... ( vervolg) 

In de rapte doe ik vlug de toer van het dorp om wat foto's (wat wil zeggen dat ik schuldig ben aan het reciteren van MANI mantras) en een paar stempel voor met Credencial (Pelgrim paspoort).

13.40 tweede halte in klein dorp. Wat gek is hier in Spanje is dat je wel op teras mag zitten eten en drinkenazr niet roken. In men beste Spaans, en dzt is echt afschuwelijk, vraag ik de ober waarom. 'Covid' krijg ik als antwoord. Versta het niet goed... met al de sigaretten dat ik hier al gerookt heb zou ik al lang besmet moeten zijn 😀😃🙂

Koffie en door stappen om men sigaret onderweg te roken.

16.30 was eventjes verdwaald. ( maar dat is niet de eerste keer un mijn leven) ik bedoel niet goed opgelet en verkeerde richting genomen. Enkele kilometers verder op had ik het pas door. Ik laat het weten aan Olivier, die een beetje bezorgd bleek te zijn. Gebruik je GPS, heb je water genoeg enzovoort. Ik liet hem weten dat ik mijn intuïtie ging volgen met in gedachten de woorden dat de man ( zuid America denk ik, en vergeet telkens zijn naam - zal het nog eens aan Michelle moeten vragen) ons gisteren na de Pelgrim messe zei over verdwalen... Ja heb gisteren 2 keer een messe bijgewoond. Echt niet mijn stijl nochtans. Samen met de dame uit Roeselaere hebben we zelf in het Nederlands luidop een gebed opgezegd in aanwezigheid van de andere Pelgrims. Zij deden het ook, andere gebeden in Engels, Spaans en Portugees denk ik. Ook hebben we het Pelgrimslied geleerd. Die zit al tijdje in men hoofd en geef me kracht: UL TRE ÏA   UL TRE ÏA  E SUS e ÏA, DE US, AD JU VA NOS!

Michelle, nu dat ik weet dat je ook mee lees: ik zag dat je iets aan de achterkant van de kaart geschreven hen die je le gaf. Als de tijd er is zal ik hem uithalen en lezen. Ik hoop dat ik de Plaats vind die je me zei en dat ik eerst wou opschrijven maar uiteindelijk niet deed. Nogmaals bedankt, ik heb mijn 'zwaard' (lol) gevonden door jou en zal alles doen om die ten goede te gebruiken. 

18.34 aangekomen in Najéra. Iets later dan gepland want ik heb dus een kleine 'beetje verdwaalt' ommetoer gedaan. Aankopen bij een Donativo, blijft dat het al volzet is. Heb van Olivier een lijstje meegekregen en bel een paar Albergues op. Niemand die antwoord. Ik kom dus terug op mijn stappen waar ik een brug heb moeten oversteken en denk er daar wel goed te zijn om te kunnen overnachten: foto hieronder: 

Ik begin me spullen uit te halen en kom een Pelgrim tegen die eveneens met mij gisteren in de kerk te gast was. Ik leg hem uit dat ik was gaan aankloppen bij de enige open Albergue maar dat het volzet is, dat ik geprobeerd heb om andere te bellen maar niemand op nam. Daarop zegt hij dat hij wel een Hostel weet en voor mij wil bellen( ja want men Spaans...) maar dat hij geen flauw idee heeft over de prijs. Ik zeg dat we het kunnen proberen. Plotseling, out of the blue, komt er een Spanjaard ons vragen wat we aan het doen zijn en 'Tiago' men Pelgril kameraad ( die wel goed Spaans spreekt) foto:

klaarde een deal voor me met de Spanjaard. Tiago vertelde hem wat het doel van mijn Tocht was ( niet mijn persoonlijke maar voor de kansarme kinderen) en ik kreeg simpel weg de sleutel van zijn Albergues om er te mogen overnachten...

Ik mocht het eerder in deze blog al schrijven: er is nog hoop in de mensheid en velen zijn er blijkbaar om je een handje te helpen. Toch als je je inzet ten voordele van het Goede. Daarmee bedoel ik jammer genoeg, niet in woorden en achter  een scherm maar ik daden. Al moet je even alles achter laten, stoppen met dromen naar een betere wereld maar wakker worden en eraan werken. Je jas en schoenen aantrekken en de Weg nemen. 

Morgen vroeg gewoon zijn sleutel in zijn brievenbus gaan deponeren 😀. Te zot voor woorden, of zinnen...

Dus terug naar Supermercado om wat eten en fles wijn te halen. Vanavond op het menu, zoals bijna 7 dagen: stokbrood, kaas en worst. Wel ben ik nu naar de Chorizo overgestapt en kan verzekeren dat de pikante versie... echt pikant is!. 

Naar de winkel dus. Onderweg kruis ik natuurlijk nog eens de 2 van de Mounth Everest maar ook de Duitser Benedict die ik al 2 dagen niet meer gezien had, een beetje verder Dominique ( de andere Duitser uit Düsseldorf, Sergio uit Cran Canaria en een paar Italianen die gisteren ook ten gaste waren ik Logroño. 

Tussen al de hallo en Buenos tardes en paar keren naar vrouwtje en kids bellen, Olivier ook nog op de hoogte houden en tijd om heel allen te gaan crashen in men huisje. Morgen niet vergeten de sleutel te brengen in de brievenbus...

Nog de foto's en MANI posten en crashen.

Gereciteerd MANI mantra voor vandaag 30 x 108 = 3.240

De ware ontdekkingsreis bestaat niet uit het aanschouwen van nieuwe landschappen, maar uit het opnieuw leren kijken. ( Marcel Proust) 

dag 9:

Nájera / Redecilla del Camino + 250km / - 556 5km

05.00 opstaan. Buiten zijn er al vogels aan het fluiten. Toch raar dat ze in stad vroeger wakker zijn dan in de natuur. De andere keren dat ik opstond en in afgelegen kleine dorpjes sliep hoorde ik ze pas iets later. Stadsmussen? 😉

Vandaag is het een week dat ''s avonds mijn MANI reciteert. Zal het totaal van de week vandaag al naar Yeunten Ling Institute doorgeven. Ik tel ze even op: 23.220. Das al een serieus pak voor mij. Maar ik heb natuurlijk het geluk de hele dag vrij te hebben om me erop te concentreren. Én dus om foto's te nemen. Benieuwd. Heb nog geen enkele foto bekeken dienik genomen heb. Zal daar wel tijd voor vinden tijdens men terug reis naar Oostende. Of misschien een gezellige avond maken met wat vrienden om ze na een lekkere 'Indische etentje (mijn lievelingseten) eens samen op tv te bekijken. Zal wel een héél lange avond worden dan 😀😃🙃

Ben wat gaan rondkijken maar is hier geen keuken te bespeuren. Geen koffie dus. Zal dan maar men ochtend sigaret gaan roken buiten en aan men Meditatie beginnen.

Meditatie lukt niet echt, heb wat aan mijn blog van gisteren gewerkt en ben te emotioneel. Gisteren had ik tijdens men Meditatie het iets moeilijker met Rood en Blauw. Wat betekend dat ik me wortels dieper in de grond moet ankeren en minder mentaal bezig zijn. Ik maak me klaar. En zal in de schemering vertrekken. Zal me helpen om mijn intuïtie te 'boosten'. Heb toch geen koffie. Zal wel in de natuur een plaatsje vinden (wie weet wel een steen in elke schoen). Niet vergeten de lieve man zijn sleutels te gaan brengen. De wereld lacht me toe. De Weg vraag me om op te staan en met mijn Tocht te beginnen. 

Kijk. Kijk goed rond je heen maar kijkt niet met je ogen. Kijk met je gevoel. Voel. Voel alles om je heen maar niet met je handen. Voel de zachtheid met je ogen. De Camino doet geen wonderen. Jij doet wonderen door te leven wat je schrijft!

08.20. Éérste stop.  Éérste koffie. Het een frisse start. Het gevoel is er van bij men eerste stappen erbij. Ik concentreer me op elke voetstap en beeld me in me goed de grond in te wortelen. Heb al men stukje stokbrood en Chorizo binnen. Dzt was mijn ontbijt. Zou toch graag eens een goede English breakfast willen nemen voor vertrek.

....... bijwerken met notas.....

Aan mijn vriend Eric Viotte: 2 kl angst naar België gestuurd 😉

En wie kom ik tegen als ik het postkantoor buiten kom, zittend op een bankje voor de deur... Radio Camino

Dus gaan we samen een koffie drinken. Ik normaal, hij met een 'witte' erin. Dan besluit ik Buen Camino te zeggen om aan te zetten maar hij dring aan om mee te stappen. Wat ik al niet echt wou maar wie weet heeft hij wel goeie dingen te zeggen dat ik zou ´kunnen' gebruiken of omgekeerd. Dus laat ik het toe. Al snel merk ik dat er veel verschillende soorten mensen op de Weg zijn. Hij is type 'Vampier. Je kent dat wel, van die mensen die je Énergie leeg zuigen door hun solo praat, door hun gedrag, gewoonweg door het feit geen evenwicht te hunnen in een conversatie.... dat was trouwens de tweede die ik vandaag al tegenkwam. Deze ochtend toen ik een kleine pauze nam na een, weeral gematigd maar lange helling, komt er iemand aangewandeld. Blij iemand te zien roep ik hem op en begroet hem. Beginnen een gesprekje. Best leuk. Blijkbaar is hij al een 2tal keren naar Compostella geweest, via Portugal, via de Norhte en nu dus via de France Weg. Al grappend vraag ik of hij met nieuwe vraag zit of nog geen antwoord mocht hebben op zijn eerste. De blik liet direct weten dat hij niet mee was met mijn vraag. Daar ik dit toestand al met iemand anders mocht hebben meegemaakt geef ik direct een andere richting aan het gesprek...... (afwerken)

Steentje in elke schoen dus beslis ik te stoppen. Iets verder achter me zie ik iemand afkomen. Blij verast is het Tiago die me gisteren avond onderdak kon regelen. Hij overnacht in het volgende dorp. Ik die er juist achter. Hij loopt door en ik blijf nog even mijn ding doen.Tijd om aan te zetten. Én met 2kg minder aan angsten in mijn rugzak. Wat een zalig gevoel. 

Ik wandel dorp tot het volgende dorpje. Om mijn 'uitgezogen' energie (lol) terug op peil te zetten trakteer ok me op een 'aqua con gaz' de eerste in een week met daarbij 'uno vasso de vino tinto. Daar ik maar 3km van mijn bestemming ben wil ik mijn boek ( boeddhistische leer) uithalen en wat loopt er juist voor men tafel terwijl ik in me rugzak aan het zoeken ben: foto

... Boeddhistische Monk van Theravada Vehicle!!!!!! Zou toeval dan toch niet bestaan ... ik weet te vertellen dat ik naar Vayrayana en Mahayana gericht ben maar het gesprek verloop zéér vlot en al heb ik nog geen slok van de lekkere wijn gedronken 'propt' mijn nieuwe compagnon me vol met positieve energieën. We begroeten elkaar op traditionele Boeddhistische manier en hij gaat zijn Pad verder. Alvorens hij vetrek weet ik hem nog: TASHI DELEK, LAMA. CHITO DELE, JÉMA JAYLONG te zeggen. We glimlachen alle twee en hij begroet nog eens. Hij kwam van Lisabon naar Compostella en is nu te voet naar Frznkrijk aan het wandelen, zonder geld, enkel zijn Bowl om 's morgens en middag zijn eten in te krijgen van passanten. WAT-EEN-MOOIE-TOCHT-IS -DIT grateful 🙏🙏🙏.buy the way. De Mink liep op sandalen... respect.

Oke, wijn en spuitwzter op. Richting me volgende afspraak.

Ik kom er 18u30 aan. Van het eerste moment wordt het héél speciaal. De man vraagt me te zitten en mijn hoofdband af te doen. Neemt een papier en vraagt of ik........ ken. Ik antwoord van nee. Hij geef een beetje uitleg over het principe en begint grappig (maar wel heel serieus) me compleet te beschrijven met cijfers. Dzn begint hij men vrouwtje te beschrijven, ook met cijfers erbij ( en ik moet zeggen dat hij over ons allebij  volledig gelijk heeft) en geef me het papiertje en zeg dat ik het mag houden. Hij neemt me in zijn armen, haal diepe adem ( verschillende keren) en zegt : Het zit goed. Daarna krijg ik nog een wierook stokje als geschenk. Foto van hier en/of de mensen die er zijn zal ik niet posten. Wel kan ik zeggen dat de Quebeckoise van gisteren waar ik mocht slapen hier ook is. Toeval

Het word een lange nacht. Ik had het eerst mis. Hij wachten dat iedereen gaat slapen en blijven met twee in zijn eetkamer. Het Gesprek begint...zijn nota's vloeien over papier en krijtbord. Krijtbord dat hij niet vergeet uit te vegen alvorens we de zaal verlaten. Morgen ochtend wordt er hier namelijk ontbijt...

Gereciteerd MANI mantra voor vandaag: 38 x 108 = 4.104

Waarheen je ook gaat, ga met hele hart. (Confisius)

dag 10:

Redecilla del Camino / Villafranca Montes de Oca  + 257,5km / - 531.5km

06.00 opstaan. Er zijn veel dingen verandert. 

Beneden hoor ik hem al het ontbijt klaarmaken. Het gevoel is Omniprésent gebleven. Van mijn aankomst, de hele nacht tot nu nog. Heb geen nood aan meditatie.

Het is vandaag een speciale dag....

De Quebecoise is al vertrokken. Ik wil ook vetrekken maar krijg mijn foto's maar niet opgeladen op mijn blog. Dus blijven proberen. De twee andere Spaanse mannen vetrekken ook. Ik ben hier dus nog met de Gastheer en 1 Spaanse. Foto's blijven proberen. Maar niet lukken. We babbelen verder. Ik moest al lang weg zijn. Ik vertel over mijn vertrek( gisteren juist 28 jaren geleden)  uit Oostende om een nieuwe leven, in alle gebieden dan, te beginnen inzet Zuiden van Frankrijk. Gisteren was het alweer een nieuwe cyclus die voor bij was. 28 jaar komt overeen met 2+8=10=1... toeval. En dat ik hier beland ben is nog een grotere toeval. Plotseling komt iets naar boven in het gesprek. Ik kreeg gisteren al een tsunami aan informatie maar nu is de cirkel rond. En dat blikt ook zo eindelijk te zijn betreffende het uploaden van mijn foto's... tijd om afscheid te nemen. 'Schrijf je ding maar blij vaag, dat zal je vriendenkring verkleinen maar de Ware zullen blijven en je zal nieuwe maken (dat us al de tweede keer dat ik dit mag hiren). Het zal ook sommigen aanzetten om hun Ticht te ondernemen en zullen je dankbaar zijn. En daar zal iedereen baat aan hebben. En vergeet dit niet David' weet hij nog te te voegen, ' Geloof het niet omdat ik het je gezegd heb, ga en ondervind het uit je eigen. Dat is precies wat men je het eerst aanleert in Bouddhisme. Nu mijn Tocht verder zetten. Mijn wandelstok wil hij niet tekenen. Wel heb ik recht op een 'selfie' maar niet posten hé. Had dat niet verwacht. Ik had moeten blij zijn om ontvangen te worden, het is echter hij die ontroerd is dat ik weer moet vertrekken en hij is zo dankbaar dat toeval me bij hem gebracht heeft. Alles klinkt een beetje surrealistische maar voelt goed en normaal. Ik kom nog terug mijn Vriend. Je kan een deur van een huis openen. Hij liet me een kijkje nemen wat er gebeurd als je een deur in de Hemel opend. We omhelzen elkaar een laatste keer.

Dit is de derde persoon met wie dit gebeurd sedert het begin van mijn Tocht. Hij is ook de derde persoon die me iets meegeeft als Geschenk. Ik kreeg al een lijst, een postkaart en nu aantekeningen en zijn nota's met een gekke Symbool. Ik laat hem weten dat ik onbewust dit Symbool al 'altijd' gekend heb. 'Het is nu aan jou om ermee te doen wat je het best denkt te zijn voor het vervolg'. 'Er zullen nog véél dingen je Weg kruisen tot Santiago, blijf open staan voor alles'.

12.10 eindelijk aangekomen in Belorado mijn eerste stop sedert ik deze ochtend vetrokken ben. Direct ga ik op zoen naar een Tabaco shop. Zit à 4 uren zonder. Dan richting een bar. Hier zit ik nu. Eerst een koffie en zal ik een wijntje nemen. Ook reserveer ik voor vanavond een kamer in een dorp wat verder op ( Het is mijn verjaardag en heb nog wat centen over die ik van men moeder opgewonden kreeg) Nog 12 km te gaan en dat zal het zijn voir vandaag. Ik ga me vandaag bezig houden met het afwerken van men blog die ik al dagen niet meer bijgewerkt heb. Ik ben hier eigelijk al aangekomen waar ik pas morgen avond zou aankomen. Ik mag me dus wat tijd voor mezelf schenken. Koffie op, ik ga een Vasso Vino Tinto en wat hapjes voor erbij 😉

Tapas en 2de wijntje op. Ik ga op zoek naar Supermercado voor mijn avond eten. Hier op de markt kom ik de 2 Mount Everest beklimmers, enkele Spanjaarden en nog andere waarmee ik de nacht mocht delen in Logroño een paar dagen geleden. Plotseling hier voor me tijdens ik dit typ komt Anne van Roeselaere aan met wie ik het gebed in nederlands mocht opzeggen in de kerk van Logroño:

Mijn aankoop zijn gedaan en ik vetrek nu richting Villafranca Montes de Oca, waar ik normaal overmorgen middag pas moet aankomen. Ik heb tijd en doe het langzaam. 

'Mijn Schaduw is een sleutel die zijn Weg volgt door het sleutelgat om op het einde, te Santiago de Compostella, de deur te kunnen openen. Eens dit gedaan zal het echte werk pas kunnen beginnen. Ik heb gisteren antwoord mogen krijgen op mijn vraag. Wat behoorlijk rap is, denk ik. De rest van de Weg en de ontmoetingen die mijn Pad nog gaan kruisen zullen een hulp zijn om dit alles een plaats te kunnen geven, de nodige leerstoffen nog te mogen ontvangen en me tijd geven om alles te verwerken'.

Afwerken...

Gereciteerd MANI mantra voor vandaag: 27 x 108 = 2.916

dag 11:

Villafranca Montes de Oca / Cardeñuela Riopico  + 277,5km / - 504km

06.00.  Wakker. Ik merk dat het nu regelmatig gebeurd dat ik later op sta. Niet van mijn gewoonte. Heb eigelijk nog veel in me hoofd zitten. Het hele gedoe met men kameraad de nacht voordien blijft wat hangen. Of misschien is het de wijn van gisteren. Heb natuurlijk men avond voordien nog de fles op het gemak uit gedronken. Da's minder gewicht in de zak vandaag... 😉. Het is nog donker. Kleine meditatie. Zak inpakken.

Ik begeef me naar de keuken, al wetend dat ik er niets interessant ga vinden. Had die gisteren bij het binnen kolen al eens doorzocht. Lege frigo. Lege kasten. Ik besluit de andere kamer aan de overkant ervan een te checken. Dachten dat het enkel een eetbaars is wat een verrassing te zien dzt er ook een stukje keuken bij is. Eens rondsnuffelen en bingo... koffie. Zal nog even wachten alvorens d baan op te gaan... met koffie en sigaretje naar buiten, heerlijk fris en prop me vol met ochtend lucht:

Ondertussen wordt het wel rap klaar. Zal dus weer niet in de schemering van de ochtend kunnen vetrekken dus een tweede koffie en eens men berichten van gisteren checken. Buiten hoor ik in de verte een Koekoek. 

Ik kreeg ontzettend veel verjaardag berichten en kan ze niet allen persoonlijk beantwoorden. Daarom deze gebed voor allen onder jullie: 

SEM TSJEN / TAM TSJE / DE WA DANG/ DE WE / GJOE DANG / DEN PAR / GJOUR TSJIG / DOEG NGEL DANG / DOEG NEL GJI / GJOE DANG / DREL WAR GJOER TSIG / DOEG NGEL / ME PE / DE WA / DAM PA DANG/ MI DREL WAR/ GJOER TSJIG / NJE RING / TSJAG DANG / NJI DANG / DREL WE / TANG NJOM / TSEN PO LA / NE PAR GJOER TSJIG // (3X)

TASHI DELEK

Tweede koffie binnen. Nog sigaret én aanzetten 

Wie er zich ook aan het klaarmaken is is Hervé waar ik gisteren al enkele woorden mee heb mogen delen. Herve is ondertussen een bekend figuur op de Camino. Hij werd meerdere keren zonder goeie resultaten aan zijn been geopereerd en bleef er maar mee sukkelen. Dan de grote middelen. Hij liet zijn been amputeren. Na maanden revalidatie heeft hij besloten om vanuit zijn woonst, Vannes, in Bretangne zijn Tocht te doen om God dankbaar te zijn. En wat een Tocht. Vanuit zijn huis ging hij eerst te voet naar Lourdes om dan richting Sint-Jean-Pied-de-Port de Pyreneeën over te steken om aan de Camino te beginnen. Een goeie 1.900km met een prothese... respect!

09.37 ik neem men eerste eet pauze. In de omtrek is er ook een  Koekoek. Hey kan de zelfde niet zijn want heb al wat kilometers gewandeld. Het blijft me volgen.

Ik denk terug aan de gesprekken met Wagner van nu al een paar dagen geleden. Na wat ik mocht meemaken twee dagen geleden én wat ik er te horen kreeg heef nog meer kracht gegeven aan een volgende stap die ik wil zetten eens ik dit Tocht heb uit gewandeld. Naast men vrouwtje thuis, Olivier en Michele hier tijdens men Tocht is Wagner de vierde die ik over mijn plan vertelde die ik wil ondernemen bij mijn thuis komst, na de vokgende actie 'Walk 4 The Children of Tibet'.

In de verte hoor ik nu de houten been van Herve aankomen. Hij heeft nogal een flinke stap. Hij komt erbij zitten 

Hier zijn paginaen verhaal: 

https://www.facebook.com/uneprotheseverscompostelle/

Heb een goeie stuk ge eten. Herve is al vertrokken. Ik blijf nog even naar de volgels luisteren en maak me klaar. Het gevoel is ondertussen verandert. Wat ik als olieachtige sfeer aanvoelen is nu iets lichter geworden. Die zachte warme prikkeling is er nog meer wat mij omringt is nu iets lichter. Iets meer Ether achtig. Zonder de geur dan 😀. Alles vloeied perfect in elkaar. Er is geen wrijving in niets. Ik heb het gevoel dat alles in een fractie van een seconde een onmetelijke snelheid kan halen enterzelfde tijd ook tot plotse stilstand komen. 

In San Juan .... neem ik nog een pauze. Eerst een koffie, daarna een rode wijntje ( dat ze hier voor spotgoedkope prijs mooi vol schenken). Op het teras 2 Spanse Pelgrils dat ik nu sedert Logroño geregeld mag kruisen. Aangenaam. Twee andere die Ik sinds gisteren geregeld zie zijn er ook. Het is duidelijk dat niet iedereen hier met hetzelfde doel is. Hetzelfde zoekt. Hetzelfde ervaard. Het is een pallet van verschillende werelden die zich in elkaar koppelen. De wijn is lekker. Ik denk er juist aan. We zijn de 20ste mai 2021. In 3 dagen zullen we het begin voelen van de Volle Maan van Mai ( op 26 Meii denk ik, zal dat straks eens Googlen) Het is een zeer bijzonder Maan die enorme Énergie zal stralen. Ik wens elk ieder van jullie er attent op te kunnen zijn en er het beste voor jullie eruit te halen. 

Ongelooflijk. Wijn op en ik vetrek. Enkele meters verder stop ik even om foto van de kerk te nemen.... in de omtrek is er weer een Koekoek...

Ik stap verder door het bos. De Koekoek blijft almaar in mijn omtrek te zijn. Bij aankomst moet ik een bericht zenden naar Eric, die ik geregeld op de hoogte houden natuurlijk van het verloop van mijn Tocht. Zal toch proberen die Koekoek via voice Recordings op te nemen...

Hey is gelukt, al hoor je hem maar heel stil, heb hem kunnen opnemen. Ik stuur dzn ook naar mennvrouwtje: zoek een op, symboliek vannde Koekoek... beetje later krijg ik het antwoord. Komt van pas. 

Het dorpje uit en ik bevind me op de Weg in een bos. Ik besef juist dat ik het mis had. Iedereen komt hier waarschijnlijk met eenzelfde doel, al is het bij sommigen zeer onbewust en neemt het meer tijd. Elk ieder heeft een verschillende niveau van gegrip, aanvaardbaarheid en vibreert dus op een andere frequentie. 

Probeer zoveel mogelijk woorden van Liefde om te zetten in Symbolen. Want Symbolen zijn véél krachtiger. Leg ze dan neer (vast) op papier en leef uit heel je hart wat je juist mocht neerleggen. 

....een nieuwe gemeenschap kan het licht zien. Een gemeenschap sterk in Unity waar er geen plaats is voor discriminatie, racisme, homophobie.... enz. ( zonder groeperingen als Black lives matters , vrouwen organisaties, blabkab die evenveel verdeeldheid creëeren in onze maatschappij. Gemeenschap gebaseerd op de oorsprong van alles waar de vrouw terug haar kinderen met liefde kan opvoeden. Waar de man het evenwicht behoud in het koppel door bescherming te brengen... afwerken

Bij elke dorpje neem ik nu een pauze, kijk wat rond of ga op eennteras zitten. Ik heb geen haast. Nog een 12tal kilometers en ik ben op mijn bestemming. In het dorpje Agès beslis ik een ommetoertje te doen en tot boven het dorp te wandelen tot aan de kerk. Dat was ik al van de dag voordien van plan. Ik heb geen besef waarom daar de kerk niet echt van belang blijft te zijn op de Weg. Toch doe ik het. Ik verlos me van rugzak, schoenen en ga op een steen onder een boom juist naast de kerk. Ik herneemt nog eens in gedachten de evenementen die 'm zijn overkolen van de dagen ervoor en doe een meditatie. Als moudra neem ik de aarde als getuige, onder een boom is nogal symbolisch, toch. Aan het einde van deze meditatie spreek ik voor de eerste maal mijn belofte uit die ik in een paar dagen luidop, bij het neerleggen van mijn 'steen' aan Cruz de Ferro zal opzeggen. 'Daar zal ik Kracht zetten op de naam'

Ik vetrek terug. Ondertussen, en dit bijna in elke dorp kom ik steeds maar de twee Mount Everest beklimsters. Er moet dus toch iets zijn tussen ons die ons verbinden. Van de ene praat komt het andere en in het gesprek begin één van de dames te spreken over haar pas overleden hond. Ben ondertussen de naam van het ras vergeten. Ze vraagt me of dit ras ken en ik moet toegeven dat ik er nog nooit van gehoord heb. ' Hier heb ik een foto ervan' krijg ik als antwoord. Mooi, een hond met een Rasta kapsel dat zie je niet alke dagen. En wat valt mij op de achterkant van de foto op :Torrevieja. 'Mog men grootvader heeft een huis laten.bouwen in Torrevieja, in La Torreta Florida' zeg ik. Wel, zij wonen er dus vlakbij. Van het ene komt het andere ter sprake en beseffen we dat we allebei bepaalde aanknopingspunten hebben daar in de omtrek.

Ondertussen mocht ik al een nieuwe bericht ontvangen van mijn zus. Het contact is terug hersteld. 

Gereciteerd MANI mantra voor vandaag 21 x 108 = 2.268

Wie durft verdwalen, vindt nieuwe wegen. ( Desiderius Erasmus)

dag 12:

Gardeñuela Riopico / Tradajos   + 304km / - 480km

05.00 opstaan. Ik zoek een plaats voor men 'vroeger ochtend Meditatie. Proberen zo stil mogelijk te zijn want iedereen in de slaapzal zit nig in diepe snurk toestand. Op de tippen van men voeten daal ik de trappen af richting eet zaal,  gesloten. Rest me een laatste oplossing, naar buiten op het teras... 't is nog behoorlijk fris ( lees koud ). Ik begjn met Vipassana meditatie en plaats er nog een Chakra's meditatie bij. Concentratie is moeilijk met de koude die me binnendringt.

Ik kijk op.mijn tijdklok, 05.35... zal nog wat op men tanden moeten bijten alvorens ik mijn ontbijt en koffie kan halen. Dus wat verser men blog van eerdere dagen geleden bijwerken.

Het gevoel komt plotseling op. Ik zet mijn eerste stappen en ondervind dat me stappen veel lichter zijn geworden. Het gevoel gedragen te zijn. En de aantrekkingskracht die omniprésent is. Ik de omtrek, een Koekoek. Het dorpje uit, die hier meestal maar een paar straten groot zijn.

Ik heb een innerlijke vredig gevoel. Meestal is dat gepaard met een soort 'kalmte vóór de storm!' Ik bereid me ergens al voor op mijn afspraak van morgen. En telkens ik eraan denk komt mij duidelijk een symbool te voorschijn: Le Sceau de Salomon (Het microkosmos/microkosmos). Dit Symbool draag ik nu al meer dan 25 jaren dagelijks bij mij (foto hierboven) als sleutelhanger. Voor het ene een Amulette, voor een andere een Talisman.

https://esoterischewebwinkel.nl/magische-amuletten/

Wat mij betreft is het geen enkel van de twee. Enkel een begrip in Occulte Wetenschap. Het begrip van Microkosmos en Microkosmos, al wat zich in het grote bevindt, bevindt zich in het kleine. Geen positief zonder negatief en omgekeerd. Zonder het ene kan het andere ook niet bestaan. Of het principe van de Yin en Yang.

Deze Symbool, dat ik als sleutelhanger gebruik heb ik kunnen bekomen in een strijd tussen het Goede en het Kwade. Het Goede mocht gelukkig overwinnen. Maar jammer genoeg niet voor het Kwade zijn laatste slag kon slaan. Namelijk een moord, op klaarlichte dag, juist aan de overkant van het R.T.B.F gebouw in Namen op de persoon van mijn ex-vriendin ( ten tijde dat ik nog in Namen woonde)  haar moeder. Het Kwade had zijn laatse zet gedaan. Een Engelbewaardster mocht haar strijd op deze wereld op dit manier ten einde maken... ik mocht deze Symbool in ontvangst nemen.

Wat het Symbool omvat: hij omringd van een perfecte Cirkel die oneindigheid betekend. Maar de Circel is gesymboliseerd door een geweven koord, wat betekend dat het een grensloos Circel is. De 1 is vertegenwoordigd door de ster. De 2 door d twee driehoeken die hem vormt. De 3 door de driehoek zelf. De 3 wordt aangezien als ' la Sainte Trinité' maar eveneens het mannelijke, het vrouwelijke en het kind. Die vindt je dus telkens terug in de twee driehoeken. Dit betekend dat de principe van Yin & Yang aanwezig is. Ook vormt de driehoek naar boven gericht het Symbool van de fallus en die naar beneden de baarmoeder. ( Dit wordt in The Da Vinci Code ook mooi uitgelegd. Zeker eens de boek en of film herbekijken met een andere zicht... zeker doen). De driehoeken staan niet op elkaar maar echter doorelkaar geweven. Het betekend symbiose tussen beiden. De ene heeft dus geen macht over de andere maar zijn in evenwicht. In het midden is het echter niet de Hand van Fatima dat menner ziet (goed kijken) maar het Symboliseert een Uil, een Kracht in het Occultisme. Ik ben natuurlijk niet de enige die zo een symbool bezit. Er zouden er een paar duizenden in bezit van mensen zijn. 

Nu even over de kruis. Eerst en vooral verwonderd het me nog steeds om zoveel kruisen te zien met Jesus erop afgebeeld. Als je in het Pasen feest geloofd zou je dan ook moeten geloven in de verrijzenis van Jesus. Het zou voor mij dus logisch zijn om hem niet meer aan een kruis te zien. Ook heb ik, door gespreken en lezingen in bepaalde groepen, mogen opvangen dat het een beetje tegenstrijdig is dat Jesus à een kruis genageld werd. Als hij ten dood veroordeeld werd, waarom zouden ze dan de moeite doen twee stukken balken, wat zelf al in die tijd duurder moest kosten om te laten maken, te gebruiken voor iemand die beschouwd werd als 'rebels' én een soort van gevaar vormde voor het welzijn van de macht en maatschappij van toen? Het feit een veroordeelde aan een balk te nagelen zou dus logischerwijs meer werkelijk overkomen. Maar dat is mijn visie, en die van een toch groot groep mensen. Bij deze zal ik me gegarandeerd vijandelijk doen overkomen voor bepaalde gelovigen. De kruis zou pas later, door de eerste kerk (of zelfs later toen de Vaticaan het macht over het geloof nam) zijn intrede doen als symbool. En wat zit er echter achter het symbool van de kruis: dit is gebaseerd op de verschillen stralen die ons omringen, nl (in het Frans): les Ondes Astrales, les Ondes Cosmiques et le Ondes Terrestre. De kruis is dus een middelpunt tussen die stralen. 

Deze stralen zijn al van lange tijd bekend. Ze worden door vele dieren en insecten gebruikt om zich te verplaatsen. Maar ook van ver af heeft de mens er bewust van. Zo zijn tal van zulke plaatsen op aarde gebruikt om er Rituelen te verrichten. Maar ook zijn er op vele van die plaatsen gebouwd. Tempels, Kathedralen, monumenten, Pyramides. Overal ter wereld werden ze gebruikt om erop te bouwen en/of te celebreren ( Rituelen/Diensten). Ook wordt bevoordeeld van deze stralen gebruik gemaakt voor Reiki, of nog voor telepathisch contact te leggen.....

(Afwerken)

Aanraden boek 'Celestine Prophecy' 

Ik stop begin voorsteden Burgos... koffie 

Ik kom aan in Burgos en zie een kerk. Zoals gewoonlijk (uitgezonderd die van gisteren waar ik meen eerste keer we Wens heb gedaan) neem ik een foto. Ik moet hier binnen. Eerst teleurgesteld moeten ik merken dat de deur, alweer, gesloten is. Ik doe de toer van de kerk en zie een klein zijdeur open én ga binnen. In zijn bureau een oude priester.  Ik stel me voor en vraag of ik de kerk mag bezoeken en het mag. Binnen ontdoe ik me van mijn spullen, zet me neer en begin te mediteren. De harmonie tussen mijn plexus en onderbuik was nog nooit zo harmonieus. Ook de kracht die in mijn moudra zat was héél intens.misschien wel de eerste keer zo intens sinds al men vorige meditaties. Er hangt hier vrede rond. Mijn meditatie word gebed en ik bedankt. Ik passeer nog eens voorbij de priester en bedankt hem nogmaals. Verder naar het binnenstad van Burgos nu.

Een beetje verder een Cafe/bar met kruis van de Tempeliers. Hier stop ik voor een koffie (en sigaret). Het is de eerste keer in 12 dagen dat ik een groot stad binnenkom, tijdens de dag. Ik ben niet naïef. Wil wel mezelf herontdekken en men leven keren in een geloof maar we blijven mensen in een moeilijk soms te begrijpen samenleving. Ik neem de tijd om mijn documenten tasje, met kaarten en geld, die rond mijn hals hangt goed wet te stekken. Ik wil niet bestolen worden. Ook dit is de Camino voor sommigen, jammer genoeg.

Ik wandel verder, zie een behoeftige mens aan het bedelen. Het is geen zigieuner type. Hij heeft het echt nodig. Dat zie, dzt voel je. Ik neem mijn kleingeld en schenk het hem. Hij kan het beter gebruiken dan ik. Ik ben dan ook zo'n moderne Pelgrim die toch in geval van nood een Mastercard bij hem heeft.  Het voelt goed en ik wandel verder. Voor de 2 keer blijf mijn gedachten dwalen bij het zien van een vlag....

.... vlaggen, verdeeldheid,  ik heb er ook 2... we hechten ons vast aan... afwerken

Ik wandel verder, als op een wolkje, door Burgos. Hier en daar doe ik mijn laatste, nodige aankopen. Genoeg zonnecreme, tabak (Spaanse natuurlijk ennkrijg eennaznstekker en blaadjes erbij. Lovely 😍) want eens Burgos buiten zal het langzaam aan maar zeker dichterbij komen...El Maceta. De hel van elke Pelgrim die de France Camino volgd. Een 7 dagen lang door eenzelfde, monotone, harde landschap. Soms tientallen kilometers zonder dorp, waterfontein, nieks. Enkel de ruwe Weg, de zon en jij. Hier gaat elke Pelgrim dood wordt er vertelt. Om aan hetbeinde van de Maceta te herrijzen... 

Ik krijg weer zo'n onnozele flash in me en beslis geen eten te kopen. Ik heb nog 13km tevgzzn en zou toch nog voorbij 2 dorpjes moeten passeren die een winkeltje hebben. Ik vertrouw het erop. In mijn rugzak steekt nog een volle brood, kaas en gedroogde hesp ( geen Chorizo meer voor lange tijd) en een fles wijn die ik gisteren al gekocht had. Ik ben namelijk een wijntje aan het drinken op een rustig teras in een oudere gedeelte van Burgos. Juist over me een hotel ' La Buena Vida'. Zeg wel!!!

...

.....

....

....

Belofte maak schuld... de eerste keer sinds Logroño dat ik mijn 3 kaarsen mag aansteken grateful 🙏

Op dit moment was het juist 15u. Van in de Kzpel hoor ik 3 klokslag. Eén per kaars. Moge ze én met de wind én met het geluid meegenomen worden. Thanks Michele 🙏. 

De rest van de Tocht verloopt vlot. Zo attent mogelijk op mijn stappen, ademhaling, gehoor, reuk, gevoel en wat ik op het moment te zien krijg. Vredig gevoel. De aantrekkingskracht is enorm. 

Aangekomen in Tardajos. 

Ik neem de tijd voor mezelf. Een hele slaapzaal voor mij allen. Ben hier de enige Pelgrim. Ik ga lekker oo het teras genieten van de sfeer. De Spanjaarden zijn nogal luidruchtig 😀. Wie komt er dzn de binnenkort ingewandeld. De twee Mounth Everest dames. Super. We begroeten elkaar en ze vragen me vriendelijk of ik met hen het avondmaal wil delen. Wat ik met plezier doe. Het verloopt mooi. We babbelen, we lachen, ze zijn wel grappig en hebben het natuurlijk over Torrevieja. Ik heb me vrouwtje er als op de hoogte van gehouden, we gaan op reis naar daar. Ik moet daar zijn. Das is duidelijk. Het eten is op. De wijn ook. We groeten elkaar en ik ga wat verder werken op mijn blog.

Geen MANI gereciteerd vandaag. Enkel foto's 

Loslaten betekend tijdelijk houvast verliezen. Niet loslaten betekend voor altijd houvast verliezen. (Kierkegaard)

dag 13:

Tradajos / Castrajeriz  + 332.5km / - 451.5km

07.00... overslapen. Ik verschiet ervan dat het zo laat is. Vlug me hoofd onder water en koffie nemen.

Vandaag wordt het een lange wandeling van zeker 30km. Ik kreeg eergisteren de naam van een man die ik moet vinden in een dorpje, niet eens op de kaart van de Camino terug te vinden. Ik ezl dus van de Weg moeten afwijken en oo zoek gaan. Enkel een naam. Geen adres, geen telefoon nummer. Benieuwd. Tweede koffie. Ik ga me zak inpakken en vind deze mooie tekening van men zoon en men keinste dochter tussen mijn papieren: ik ben zo ontroerd en bekijk de tekening aandachtig. HOE MOOI. Ik bekijk lang het plaatje met men koffie in de hand. Men 2de. De bergen. Het groen van de weiden, het huisje, dat hij getekend heeft ik vorm van een slotje?!?! . De Tibetaanse gebedsvlaggen die aan het paneel Compostella hangen. Ja bij mij hangen ze dan ook overal, in de tuin aan mijn Van, bij len altaar, men rugzakken... Bovenaan de tekening heb ik de vlinders eraan geniet van men kleine dochter. Wat symbolisch toch... een rustig die zich in een cocon wikkeld ol vlinder te worden. En wat zie ik eronder... een doodshoofd op een berg. ( bij deze wil ik toch duidelijk maken dat me kids deze hebben getekend zonder enige invloed of richting te hebben gekregen van me. Dat hebben ze gedaan toen ze met me vrouwtje thuis waren en ik mocht die in ontvangst krijgen bij thuis komen) ...

Zouden zouden ze me via deze tekening iets duidelijk willen maken...Lol

3de koffie en sigaretje erbij. Heb ondertussen al heel wat heen en weer berichten met mijn zus. Als ik geen vlinder kan worden bij het aankomen in Compostella zal ik nu alvast twee voeten hebben die terug paralel staan én het terug goed kunnen gemaakt hebben met haar. Dat is prachtig. Ik herinner me een deel van het gesprek 3 dagen geleden met J en weet dat ik nog een andere werk te doen heb in de familie. 

Koffie op. Zal gereed en schoenen aan. Op tv in de bar speelt ACDC 'highway to hell'. Tijd om te vetrekken. LA MACETA, ik kom eraan. Juist vertrokken kruis ik Benedict, die ik nu bijna alle dagen enkele keren per dag mag tegenkomen. We moeten ons iets vertellen. Das id duidelijk  maar het zal niet nu zijn, ik stap flink door. Bij het inslaan in het volgende dorp zitten de 2 mounth everest dames te ontbijten. Ola, buenos dias. 

Nu ik eraan denk vindt ik het vreemd dat ik zowel Benedict en de 2 Mount Everest dames blijf tegenkomen. Gisteren hebben we onze contacten aan elkaar door gegeven. Benedict had ik al toen we elkaar ontmoet hadden in Roncevalles. Soms liep ik een tijdje, paar dagen, samen met andere Pelgrims en telkens we onze contacten mochten delen heb ik ze nooit meer terug gezien.

Ik neem een kleine pauze in Hornillos des Camino. Juist voor in binnen stapte in het dorp zag ik twee bomen met een enorme plate steen. Die nodigde me uit om tussen hen, op de steen te gaan zitten. Meditatie. Als beeld krijg ik de enorme muur van The Wall te zien die zich steeds verder en verder van me verwijderd tot hij in de horizon open barst. Wat een mooie symboliek. Ik sta op. Wandel nonchalant het dorpje binnen en neem plaats op het terras. De twee Mounth Everest dames komen aan en zetten zich erbij. In een grapje weet ik hen te zeggen: 'jullie lijken wel me beschermengelen van de Weg te zijn.'

We grappen nog wat samen en ze vetrekken. Er zijn nu wel al meer Pelgrims op de baan. Groepen zelfs van 5 à 6. 

Ik wandel verder. Een lied dat Steven Vermeersch me een tijdje eens door gestuurd had komt in mijn gedachten... ik doe men YouTube aan. Zoek hem op en laat hem afspelen. Hier Steven, das voir ons. En voor Mike'Bouché', Manu en Lars'vtje... prachtig 

https://youtu.be/1b8T2keXcCI

Nog een pauze in Hontanas. De kerk is open dus ga ik naar binnen. Kaarsen. Ik heb een belofte gedaan dus betaal ik 3 kaarsen en brand ze aan. Er is iets verder op een deur die open is. Dan een trap. Eens boven aangekomen mocht ik blij verrast deze foto's nemen: 

Mijn Tocht verloopt voor de rest zeer gemakkelijk. Alsof ik op een wolkje degragen wordt. Al blijf ik zo bewust mogelijk van mijn stappen het is alsook mijn voeten de grond niet raken (lol).

Ik neem nog de nodige haltes om de natuur un beeld de vangen. De Maceta is tot nu toe nog een mooi, groene en zeer bebloemde omgeving. In de verte zie ik een helling met een resterende kasteel. Ik kom dus aan in Castrojeriz. Het is prachtig. De oude straatje, de oude kleine huisjes die, Albergues en kerken. Binnen pleinen. 

Ruïne van kasteel. Meditatie ruimte inde kelder van de Albergue

Afwerken 

Op zoek naar de andere Pelgrims. Niemand. Nog 3 tal keren langs Casa del Silencio om Mau te zien niemand... voel teleurstelling...zijn deur staat open én ik ga naar binnen. Bezoek elke kamer en neem over de tijd om het gevoel te laten spreken. Magisch. Hierbij worden er geen foto's genomen. Dat is duidelijk gevraagd aan de ingang van zijn huis. Al wil ik in het geniep dit hier allemaal vastleggen ik doebhet niet. ...

Gereciteerd MANI mantra voor vandaag 

dag 14:

Castrojeriz / Frómista + 355,5km / -428.5km

05.00 wakker. Maar daar ik not ergens voorbij moet in het dorp ben ik niet echt gehaast en beslis nog wat rust te nemen. 

06.00 opstaan. Ik begeef men naar de kelder. Meditatie. Op een plakkaat staan namen zoals: 

Tijd om te vetrekken. Ik hoop Mau te kunnen zien. 

Ik passer nog eens voorbij zijn deur. Niemand. Ben gefrustreerd en teleurgesteld.Ik beslis om dus verder te wandelen want krijg al van 06.00 berichten van Oliver waar ik me vervolgens moet begeven. Ben bijna het dorpje uit en 'iets' zeg me terug te keren. Neem de trappen in het straatje naar beneden. Draai link in. Trappen naar beneden. En ga daar binnen... en wie zit daar op een teras: Mau

We babbelen. Ik vertel hem dat Olivuer me stuurde. Ik weet hem eveneens te vertellen dat ik bij hem thuis was binnen gegaan maar er niemand vindt enz. We blijven een kleine uur samen. Hij geef me raad over het één een ander. Ik vraag voor de foto (natuurlijk) en we nemen afscheid. Ik heb juist mijn 5de Gids ontoet op mijn Weg.

Er komen er nog zo te zien. Ik krijg al een nieuwe opdracht om me vandaag nog ergens te gaan aanmelden alvorens ik men dag etappe heb gedaan. Deze keeris het al wat preciezer en heb ik een adres. Van Mau had ik juist een naam gekregen...

De berg op. 1 uur wandelen. Boven Duitse dame...

Vandaag is het Pinksteren en binnen 3 dagen de Volle Maan van mei. Wat wil zeggen dat de energie van de Maan vanaf nu zijn intrede doet. Het is een krachtige Maan. Symbiose tussen 2 Enorme Entiteiten.. afwerken

Aan Michele: alvast bedankt voor je Infos die je me gisteren opstuurde. Ik heb dan nog wat zitten opzoeken. 

Afwerken. Boek 'Wesak' afwerken

Ook afwerken Kruis en Sceau de Salomon van 3 dagen geleden. 

...

Terug komen op het eten en drinken en dankbaarheid van paar dagen.geleden...afwerken

Itero des Castillo. Pauze. De 2 Mount Everest dames...blije terugsziens zoals altijd en selfie erbij: 

Terug mijn Weg volgen. Het wordt, zoals voorspeld in La Maceta, een gemakkelijk maar eentonige Weg en ik denk aan alles en nog wat. 

De 5 Elementen... afwerken

Plotseling 13.28 kom ik tot het besef van wat er zich gisteren afspeelde toen ik alleen I Mau zijn huis was.... nu wordt alles pas helder. Al mocht ik je maar deze ochtend ontmoeten, bedankt voor gisteren Mau 🙏🙏🙏

....

Schildpadden kunnen meer over de Weg vertellen dzn hazen (Kahlil Gibran)

dag 15:

Frómista / Calzadilla de la Cueza + 380,5km / - 392,5km

05.00 wakker, opstaan, Vipassana 

06.15 zak ingepakt en vetrekken. Eindelijk zal ik eens in de schemering van de ochtend kunnen vetrekken. Blog van gisteren zal ik straks wel afwerken.

Het is meestal pas de dag nadien dzt je beseft waar je de dag ervoor heb kunnen overnachten en/of wat je dzme dag ervoor mocht aangeleerd worden. Ik ben nog steeds zeer mentaal bezig op het moment zelf om prikkels te voelen, te ver te zoeken. Loslaten en voelen. Hier en nu. En het intens beleven. 

07.30. Población de Campos. Koffie pauze en sigaretje. Waar je je ook bevindt. Welke dorp je ook verkiest om pauze te nemen. De Weg breng je altijd op het goede moment op de juiste plaats! En er zijn er veel van die plaatsen. Al is het een nieuwe Albergue of totaal gerenoveerd met moderne materialen dan is het gevoel zichtbaar in de Hodpitaliero zijn blik of glimlach en onthaal, of zijn decoratie, of nog de manier van zijn tuin aan te leggen of in te richten. Zoveel dingen die harmonie en liefde uitstralen.  En het gevoel dringt mij te binnen. 

....

De oude Duitse dame. Boek van Theresa vin Avila 1515 - 1565

Afwerken 

En plotseling stond de tijd stil. En omdat de Pelgrims, samen met de wind op stap gingen kwam alles weer in beweging 🌞

LA MACETA...

Aangekomen in Calzadilla de la Cueza na 38km. De laatste 16 waren en hel. Proberen naar huis te bellen. Geen verbinden. Dzn maar via de GSM. Dzt lukt wel nog. eten... Albergue gesloten. Bij het boven komen merk ik dat de Duitse die met Dominique op stap was er ook aangekomen is. Ze wandeld alleen verder sinds een paar dagen. Ze heeft duizende dingen te vertellen. Het gesprek gaat alle richtingen. Haar blik in haar ogen laat merken dat ze de Weg gevonden heeft en begint nu zelf te spreken over de vragen en antwoorden. Wat ze vorige keer totaal niet verstond toen ik het haar vroeg. Opeens begint ze me te vertelen dat ze Mau ontmoet heeft, die haar naar zijn Casa del Silencio heeft gestuurd....

Slecht internet en WiFi bekijk. Kan zelf geen foto's oploaden

.....

Wonderen zijn zo gewoon dat je ze niet ziet als je niet kijkt.

dag 16

Calzadilla de la Cueza / El Burgo Ranero +436km / - 352km

05.00 opstaan. Super goed geslapen. Naar beneden in de tuin voor mijn meditatie. De wereld wordt wakker.

Blijven proberen om me internet te herstellen. Uitgelijnd gelukt.

LEDIGOS  EERSTE HALTE. Ben deze ochtend samen met de Duitser ( de ene Vampier van al een paar dagen geleden) en een nieuw gezicht, een Nederlandse aan mijn Tocht begonnen. Ik neem de kans om te ontdekken waarom hij mij ergens zo irriteert. Ik laat ze spreken luister, ze vragen me of het goed gaat met me, ik antwoord van ja. ............... concentratie- hun conversatie hielp me om me beter te kunnen focussen... afwerken. Tolerantie, luisteren, plaats geven aan anderen is vrijheid en energie geven....

Terwijl I men pauze nemen wandelen ze door. Het gevoel is enorm. Het is alsof ik de hele Universum kan horen. (Afwerken) elke detail...

Terug komen op paragraaf: Albergue, meditatie ruimte in kelder met alle namen van.... (afwerken)

Volgens mij waren er twee namen die ontbraken op het paneel die ik mocht vinden in de kelder ( Meditatie ruimte ) in de Albergue van............................ en dit waren: Ernesto 'Ché' Guevara en John Lennon: 

11.38 ik kom aan in...................... (AANVULLEN). Ik twijfel of ik een pauze neem of niet. Laatste draai voor de hoofdstraat binnen te wandelen en een windstoot laat de bladeren van de bomen rond me geen een knetterende melodie verspreiden. Ik denk bij mezelf, hier moet er iets zijn. Ik wandelen rustig verder en twee stenen komen zicht vast hechten onder mijn zolen. Niet in men schoenen. Dit is lang geleden dat het nog gebeurde. Ik heb aangeleerd mijn intuïtie te volgen wat betreft trager, sneller te wandelen of te mieten stoppen. Enkele meters verder zie ik een bar/Albergue. Echte rustieke sfeer. Ik twijfel. Op de binnen koer is er een enorme hond die akelig begint te blaffen en de kracht van zijn keel zo sterk laat horen dat men als eerste reactie het doorlopen zouden hebben. Ik niet. Ik weet niet waarom. Ik beslis voorbij de hond te gaan en binnen in de Albergue om iets te bestellen om te drinken. Vriendelijke gastheren die mij bovenop mijn drank nog tapas gratis schenken. Heerlijk. 

14.06. Na een stop in ...... om wijn en tabak te kopen neem ik de Weg terug. Buiten het stad is er een parkje. Ik zag in de verte een man. Ik schenk er geen aandacht aan en zet me op een bankje die ik hier fotografeer:

Ik doe mijn fles wijn open én wil een sigaret rollen. De man staat plots, komend uit het niets naast me. Spreek me Spaans, ik versta enkel Fierte. Hij geeft me een klein enveloppe  ( die in bij me gsm heb gedazn en nog geopend heb) en omhels mee héél ontroerd. Hij toont me een mala die hij in zijn hand heeft. Tranen in zijn ogen Daarna zegend hij mijn voorhoofd en verdwijn zonder achter hem te kijken. Vaya Con Dios, zeg ik hem luidop hier in het park. Niet wetend waarom. Mijn tranen vloeien  zonder stoppen. Al weet ik niet waarom. Kan het niet plaatsen... 14u13. Voel me verward. Als de tijd er is zal ik zijn envelop openen... ben super emotioneel, ergens voel ik super kracht in buik en plexus... 

15.21 aangekomen in Calzado del Coto. De Weg naar hier was een volledig ramp. Niet fysische. Voel zelf niet dat ik op stap ben. Mentaal nog niet alles op zijn plaats. 

Na mijn ontmoeting met de man, die ongetwijfeld mijn 6de Gids is al weet ik zijn naam niet, ( zal zijn blik nooit meer vergeten - aan de ene kant zo veel verdriet, aan de andere kant zo een blik van hoop) heb ik Olivier direct bericht. Heb waarschijnlijk al antwoord gehad maar wil nu afstand van alles houden. Ik herinner me nu sommige zinnen beter. Wat de man me nog meer wist te vertellen. Ik herinner me ook héél duidelijk een Koekoek vlakbij ons in een boom te hebben gehoord. 

Binnen 6km kom ik normaal aan mijn bestemming. Zal verder wandelen. Moet manier vinden om le te kunnen heropladen. 

Na men koffie pauze en beetje verder op, en dat was al lang geleden, een steen uit mijn linker schoen te moeten halen, waarbij een enorme roste kater naast mijn rugzak kwam liggen, voel ik me al wat meer opgepept. Al iets beter en zet nog eens me liedje op:

https://youtu.be/1b8T2keXcCI

Weet niet echt wat te vertellen over de rest van mijn Tocht... uiteindelijk in El Burgo Ranero aangekomen na wandeling van 42km ( wat normaal 35km moest zijn, even de Weg kwijt gespeeld)

Daar aangekomen zitten de Duitser en de Nederlandse aan een tafel et eten. Ze vragen me erbij. Ik zeg liever van niet. Heb tijd voor mezelf nodig en ga op het teras met wat tapas en flesje wijn. Het leven is hier spot goedkoop. Ik blijf even genieten en probeer mijn ontmoeting met de man van deze middag een plaats te geven. Zijn ogen en zijn uitstraling blijven me een zware indruk. Zijn kaartje heb ik nog bij men gsm gestopt. Nog niet geopend.

Gereciteerd MANI mantra's voor vandaag: 37 x 108 =

Aanvaard de verrassingen die je plannen overhoop gooien en een heel andere richting geven aan je dag. En, wie weet, aan je leven. (Dom Hélder Câmara)

dag 17             Volle Maan vandaag

El Burgo Ranero / Villarente  +458km / - 326km

05.00. Wekker gaat af. Beslis nig eventjes te blijven liggen. Zl 3de keer dat ik super goed slaap..  zal wel aan men 42km van gisteren liggen.. buiten doir het raam zie ik juist nog de ville Maan. 

07.00 na een kleine meditatie, is het eventjes naar huis bellen. Pijnstiller nemen,(denk dat ik ontsteking aan men enkel heb want die is behoorlijk rood en warm aan  het worden) en richting naar beneden. Ontbijtje, donuts(ze eten hier wel  iets veel 's ochtends) en koffie. Het is nog fris en de zwaluwen vliegen al hoog in de lucht. Zal dus mooie weer worden. 

De dag verloopt rustig. Ben z'n plan om een 26 tal kilometers te wandelen dus doe ik het op het gemak. De tussen komst van gisteren blijft nog even hangen. Ik stuur een bericht naar Olivier en Michele. Kijkend naar de lucht ben ik een vogel aan het volgen. Plots draait hij naar links. Waarom ook niet. Heb tijd. Ben alleen en zie in de verte een dorp. Ik ga het dorp in. 

Mooi er is een bar open. Tijdens me koffie overloop ik even met Michele de iet wat moeilijk te vatten ontmoetingen en evenementen van de voorbij dagen. Wat heen en weer berichten. Bij het uit wandelen van het dorp laat ik me van ene straatje naar het andere leiden. Ik kom bij een kleine oude kerk van ( iets met Immaculata..). Ik blijf er even staan en hoor dzt er dienst is. Men rugzak aan de ingang achterlaten en naar binnen. Ik neem plaats helemaal achteraan en bekijk rustig het gebeuren en de kerk binnen in. Ok probeer de dienst in het Spaans te volgen en doe hetzelfde wat de andere kerkleden doen. Zitten, opstaan, bidden, zitten. Het heef me een rustig gevoel. Ondertussen denk ik verder aan mijn laatste ontmoetingen. Ik begrijp hierbij wat de Hodpitaliero van Logroño wou zeggen om diep in je te kijken, te voelen, én dat hebben de twee bizarre ontmoetingen mij eigelijk gegeven. Niet enkel diep in mij te gaan kijken maar het werkelijk voelen. Hun ontmoetingen hebben me stap na stap dit kunnen waarmaken. Dienst gedaan, ik richting de Camino terug en laat Michele weten dat het goed gaat. 'Jamais deux sans trois' zeggen ze in het Frans. Ik zal dus nog een laatste keer zo een moment moeten beleven tijdens een volgende ontmoeting.

Ik wandel op het gemak door. Hoofd leeg en besef later dat ik niet veel foto's genomen heb. Niet veel MANI mantra ook dus. 

Een 13tal kilometers is er een Albergue en beslis mijn kans te wagen. Prijs €9. Das goed voor me. De dame is een Franstalige, komt goed uit. Ik vraag z´als ik eten kan krijgen en een plaats vinden voor men avond meditatie en ritueel. Ze bied me de tweede tuin aan, daar komt niemand zegt ze. De eerste, met palmbomen en meer is een echte Oasis. Ben weer op een juiste plaats beland. Het eten is heerlijk. Ontvangst evenveel. Heb zl een paar dagen mijn 'Engelbewaardsters' (de Mount Everest dames) niet meer gezien. Maar we houden geregeld contact via Messenger. Ik stuur hen daarop het adres van deze zaak en foto's van het eten, alsook van de mogelijkheid om blootsvoets aan tafel in zachte frisse gras je avond maal te genieten. Het is een paradijs.

Ik maak me klaar, douchen, men wierook (dat ik van José mocht krijgen) en men ritueel boekje:

Vanavond is het Volle Maan en kan men om 20u00 de Ritueel van Milarepa online vokgen: hier de link: 

https://www.tibinst.be/nl_BE/event/online-via-facebook-milarepa-ritueel-van-de-volle-maan-saga-dawa-duchen-2021-05-26-2137/register

Na het ritueel nog wat nagenieten in de grote tuin, nog wat bellen naar huis en op de blog. 

Gereciteerd MANI mantras voor vandaag: 

dag 18

Villarente / La Virgen del Camino +478.5km / -305.5km

05.00 wakker. Nog even blijven liggen. Kan hier geen ontbijt of koffie krijgen. Half uurtje later stadium ik op. Dekken meenemen om me richting de kleine tuin te begeven. De volgels zijn al massaal aan het fluiten. Ook een Koekoek in de verte. Ik begin mijn meditatie. In de verte is de Volle Maan nog te zien. 

Vandaag zal ik in Leon aankomen. Benieuwd om deze stad te kunnen zien. Achter de hoek van de Albergue een zaak waar ik koffie en croissant kan nemen. Die croissant is de groote van een klein brood bij ons. €2.5 dat is goedkoop. Ik wandel verder. Geregeld denk ik aan de Immaculata kerk van gisteren. Er is iets veranderd in me maar weet niet wat. Wat ik wel weet is dat mijn stap sinds ik uit de kerk ben gekomen veel veranderd is. Veel soepeler. Die aantrekkingskracht van de Weg is er, nog steeds, het gevoel is bijna ook altijd voelbaar, maar in men stap is er iets veranderd. Bij deze graag met jullie delen dat mijn twee voeten bijna perfect paralel staan ondertussen. Het is ook te merken aan de slijtage van mijn zool. Van zodra post ik een foto zls bewijs... soit, mijn stap, die loopt veel vlotter. Maar heel mijn wandelstok op zich heeft een metamorfose gemaakt. Alles gaat vanzelfsprekend. De juiste woorden zullen me wel nog binnen dringen. Zou het kolen doordat ik er de Corpus Christus mocht ingangen? LOL. En naar mijn zus toe: geen paniek heb er maar 1 gekregen... 😉

Ik wandel verder  nog 6km van León. Tis gewoon zalig. Zodanig zalig dat ik hier en daar eens met men hoofd in de wolken zit en besef dat ik een afslag gemist heb. Eens kijken op de kaart... een paar honderden meters terug gaan! Dat doe ik niet, heb het al eerder gedaan toen ik verdwaalde en besluit de eerste beste teken van leven te volgen. Een hagedis kruist mijn pad om zich aan de linkerkant van de berm te verstoppen. Oke dan maar de eerste straat naar links zeker in plaats van naar recht, meer richting Camino. Super iet wat verder op deze baan, achter één huis een bar. Perfect, koffie en wc, sigaret én blog. Bedankt hagedis. 2 koffie later ( heb al paar dagen tandpijn dus neem ik een pijnstiller- ook dit is een 'teken', bij thuiskomst miet ik afspraak maken met tandarts...) herneemt ik mijn stappen. Straatje links, straatje rechts, ik laat mij leiden door al waar er het meest leven is (gefluit van vogels, een kat die voor me loopt, de meeste bloemen rondom me - meestal verkies ik de gele te volgen dit is dzn ook de kleur van het Energetisch centra in de buik - nog een straatje en voor me een helling of links af. Op de helling massaal gele bloemen dus neem ik die. Bovenaan de helling: 

Het zit goed. Ik ben terug op de Camino.

De Weg kronkelende hier en daar en ik stilaan dichter bij de voorstad van León. Ik zet me neer om dit alles op te schrijven en neem een foto. Ik concentreer me op mijn 'opgeladen' Énergie van de natuur die ik tot nu toe mocht bewandelen. Ik ben bereid om er zoveel mogelijk rond me te verspreiden eens de stad binnen. 

Ik denk eraan: bij len eerste stop in León moet ik het hoofdstuk van de oude Duitse dame, die ik twee keer mocht ontmoeten, en dat van de symboliek van het kruis afwerken.

León: 

Ik kom binnen gewandeld. Struikel even over een uitstekende steen op het trottoir. Tempo aanpassen, zal veel rustiger men Yocht voortzetten. Ik wordt uitgenodigd in een soort onthaal voor Pelgrims. Met eerste stempel ven León en een pak uitleg. Ik krijg een gedetailleerde kaart van de stad. Mucho gracias. 

Eerste stop: bar Amay. Het is 11u. Wijntje en spuitwater. Krijg er gratis tapas bij. Dat hadden ze le al gezegd over de stad. Telkens je iets neemt om te drinken krijg je er tapas bij. Zal dus veel moeten drinken om geen eten te moeten kopen  😉

12u. Wijn, spuitwater en tapas op. Heb verder gewerkt aan hoofdstuk over Sceau de Salomon en kruis...  ondertussen is er wat volk op teras gekomen. Ook een 'louche' type. Hij probeert contact met me te maken. Ik kijk recht in zijn ogen en wijk dzn verdere contact af. Ik ken dit soort. Heb er genoeg mee rond gehangen. Hij wil me iets aanbieden. Ik beschouw hem niet als een van men vroegere Demonen maar als een hulp tijdens mijn Tocht. Die Demonen heb ik overwonnen. Ik kan hem best gebruiken en hem bedznken om beter te zien naar welke richting ik mijn blik en leven moet richten. Het is goed. Ik stap verder León binnen

Langzaam door de straten heen. Veel stoppen voir foto's. Ik kom met kleine frustraties die nog lelijk ik me aanwezig zijn. Heb het kleine pinnetje van men zipo kwijt. Al vanhet begin ik in Spanje ben. Ik zie een winkel waar ze zipo verkopen dus ga ik binnen voor het te laten herstellen. Niet mogelijk, iets kopen versta ik. Wat ik niet doe, tegen mijn principe. Ik wil wel betalen voir de herstelling maar mag me niet verplicht voelen iets te moeten kopen. De vrouw is toch nog vriendelijk mij naar een andere adres te sturen. Tabaks winkel. Om het simpel te maken, en niet nog eens gefrustreerd te worden, koop ik eerst een pak tabak ( dat ik niet nodig heb want hebber nog) en crazy dan pas om mijn zipo te herstellen. Niet mogelijk. Ze verkopen alles van zipo maar niet het pinnetje... een paar tabak rijker, en centen minder vervolg ik mijn Tocht. De 3de shop zal de goeie zijn...

Ik kom aan de Kathedraal van León. Gigantisch. Mooi en vol details. Toch van buiten uit. Ik wil binnen om te bezoeken maar ze vragen inkom. (Weet niet meer hoeveel maar rond de €5 dacht ik). Ik weiger te betalen om binnen te gaan. Het vertegenwoordigd een Huis van God... daar moet men toch niet voir betalen? Dat is ook een beetje een begrip die ik moeite heb met aanvaarden en dut gesprek heb ik met een van Gidsen hier op de Camino ook gehouden. De Vaticaan behoord tot de rijkste Macht ter wereld. Ze vertegenwoordigd Rooms-katholiek kerk en de woorden van de Evangelis(sen) - oorspronkelijk zijn er meer dan enkel het oude en nieuwe testament. In de bibliotheek van het Vaticaan hebben ze de Evangelissen van alle Apostelen en Maria Magdalena en nog anderen. De geschiedenis toont ons aan dat deze echter teveel macht aan het volk gaven en volgens geschriften is het pas na de 5de Paus (moet opgezocht worden- zal dat later bijwerken) dat alle Evangelissen verbannen werden om er het Nieuwe Testament (onze Bijbel) te schrijven - dus als de kerk  maar eveneens alle andere godsdiensten ons vragen om ons naasten te helpen en zo de Weg naar God te vinden vraag ik me eigelijk af waarom zo hun schaten en bezittingen niet verkopen en het aan de behoeftige mensen geven. En dat zijn er een pak. Nu heb ik het wel over wie aan het hoofd van de godsdiensten zijn wel te verstaan. Wat ik graag mocht horen, en onthouden heb in het gesprek, is dat men niet enkel naar de 'kerk' moet kijken maar echter naar velen rondom die wel hun leven wijden aan het goede rond hen geen. En hier meer bepaald op de Camino hebben we het over al de vrijwilligers, Hodpitaliero enz. Er zijn gelukkig mensen rond de Godsdiensten die wel intens hun leven naar de geschriften leven en het met hun medemens delen. Bedankt........... ( je weet wel wie je ben 😉)

13u15. 2de pauze. Honger dus moet ik een drankje bestellen. Bar La Cocina. Zalig klein dingetje

....

(Afwerken) 

Vandaag afwerken. Ontmoeting met de Duitse dame en het boek van Theresa Von Avila (1515-1565) en haar werk ...

Ik loop losjes, nonchalant door de straten. Neem veel foto's en ben de markeringen van de Camino kwijt. Daar er hier niet veel dieren, bloemen en planten zijn besluit ik om me te laten gaan en aantrekkelijke Namen te volgen van straten, winkels, bars en andere. Had deze les al de eerste dag gekregen. Vertrouw op je intuïtie, niet je op je mentaal. Ben terug aangekomen op mijn vertrekpunt. 

Hier teveel om te gaan bezoeken. Is wel al de moeite maar ben hier voor mijn Tocht te doen. Ik beslis om dan ook de markering terug te volgen door het centrum en zo later León te verlaten. De toeristische toer kan ik later met mijn gezin wel eens komen bezoeken, als ze dat leuk zouden vinden...

Ik ben dus terug van waar ik vetrokken was. Zal eens moeten ingedzchten houden dat ik in Spanje ben. Winkels sluiten hier over middag om 's avonds terug open te gaan. Op zoek om paar kousen om te kopen. Een goeie nog over, andere met gaten en heb men 3de paar aan iemand gegeven in een Albergue paar dagen terug die er geen meer had.

Ik neem dus het besluit om de stad uit te wandelen. Stilaan verlaat ik het centrum en kom zo de buitenwijken in. Iets verder op zie ik een Lidl. Met plezier doe ik dit kleine ommetoertje. Het binnen komen in de winkel is alsof ik eventjes thuis ben. Zo vertrouwde omgeving. Het lijkt dzt ook ontzettend veel als onze winkels. Inrichtingen, producten, prijzen. Ik neem een Ciabata, en pakketje Emmental en een stuk Ecuador chocolade. Maar liefst 85% aan cacao. Een perfecte opkikkertje. Eens buiten is het eerste wat ik doe tablet chocolade openen. Zo lekker, puur genot. Wat kan een mens toch met een ietsje gelukkig worden.

Na de winkel volgt een lange saaie weg met wat verder een straat in nogal steile helling. In veronderstel dat het zo zal blijven voir een tijdje dus begeef ik me aan een teras om mijn laatste halte te nemen tot mijn aankomst voor vandaag.

De baan die daarop volgde was zoals ik al dacht een middelmatige maar lange klim tot La Virgen del Camino. Vlug nog wat aankopen doen. Ik passeer voorbij een Chinees verkoop-van-alles winkel waar ik nieuwe goedkope kousen kan kopen. Richting Albergue.

Eens ingecheckt is het platte rust. Bellen naar vrouwtje, kids en de nonkel en tante. Nog even de blog en zal het hierbij houden voor vandaag. 

dag 19: 

La Virgen del Camino / Astorga  +521km / - 263km

06:45 zak ingepakt vetrekken en op zoek naar koffie. Ben rond 02:30 wakker geworden en bijna geen oog meer toegedaan van de hele nacht. Bizar. Voel me nochtans goed. Wel moe. 

Ik dacht even aan mijn passage door León gisteren en aankomen in de achtersteden alvorens hier te belanden. Het werkt dus effectief. Heb zoveel energie mogelijk proberen te verspreiden tijdens mijn doortocht door stad en je merk wel dat mensen er positief op reageren. Bewust of onbewust. En met je attitude een juist wending te geven kan er veel mooiers bereikt worden. Je goed voelen, glimlachen, beleefdheid en de mensen rondom ons beginnen zich ook zo te gedragen. Daarbij heb ik een mooie zin in gedacht : 'Be a God, Spread your Énergie'. Al moet je het niet te letterlijk opvatten. Ik voel me geen God, maar vindt het wel een mooie idee. 

Staat dit trouwens in de Boeken geschreven, God schiep de mens naar zijn evenbeeld. Wat voor mij zoveel betekent dat elk van ons een deel van God bezit. Ik zie in hem geen beeld dat men kan afbeelden in de gedaante van een mens, met lange baard die in een gewaad gekleed is. Voor mij bekend God een Énergie, die zich in elk levende levende deeltje van de kosmos bevind. De ultieme vorm van Liefde. ...

Afwerken

Koffie op en aanzetten. Ik wandel 14km langs een drukke baan, Poligono industrial. Dore omgeving. De Maceta vond ik dan ook minder zwaar nu ik het zo kan bekijken. Maar het heeft ook iets goeds. Ik zal 1000 keren meer kunnen genieten van de natuur eens ik er terug zal mogen in wandelen. Ik neem een koffie pauze juist voir het binnenkomen van Villadangos del Páramo en ben zo dus al aan de helft van mijn geplande dzg etappe. Nog 14km te gaan. Het is 10u27. 

Het is ondertussen 12u00 en ik ben al in San Martin aangekomen. De wandel ging super vlot. Zoals ik het gisteren al mocht vermelden is mijn stap, dit sedert ik uit de Immaculata kerk gekomen ben, ontzettend makkelijk. Ik kan het maar niet verklaren. Alsof er iets veranderd is dat ik totaal niet kan plaatsen. Eerst die aantrekkingskracht. Dan het gevoel die heel aanwezig was. Nu men stap die zo vloeind is. Ik moet jammer genoeg ook hier te maken hebben met wat onaangename situaties die moeten geregeld worden in België. Gisteren in een half uur tijd twee niet al te leuke mails mogen ontvangen en zowel gisteren als vandaag wat telefoons en mail verkeer naar men advocaten. Maar al bij al handel ik heel wat minder impulsief dan vóór mijn vetrek uit Oostende. Niet dat ik nu alles zonder belang bekijk, integendeel. Maar ik kan alles van op een zekere afstand bekijken en los van emoties handelen voor wat de juiste volgende stap is dat moet gedaan worden om iets op te lossen.

Na een par telefoon is het tijd om te vetrekken. Op de grond zie ik een veer van een vogel. Dit is men éérste dat ik kan vinden sinds mijn vetrek over de Pyreneeën. Tijdens men voorbereidingen in België mocht ik er al een paar gevonden hebben. Ik bedoel dan wel van roofvogels. Ik laat tijdens mijn gesprek met men vrouwtje weten dat ik juist ene vond en dat ik ervan overtuigd ben en nu nog te vinden. Ik neem de Weg.

Het is nog een lange maar plezante route naar het volgende grote dorp Hospital de Órbigo. Aangekomen juist voor het dorp zie ik een dubbele bank in beton naast een waterkraan. Iets verder op een oude versleten houten bank. Ik twijfel. Mijn keuze gaat naar die oude versleten houten bank. Daar aangekomen bel ik men vrouwtje terug om te zeggen dat ik eigelijk al ben aangekomen op mijn bestemming voir vanavond. Het is nog maar 14u30. Ik laat haar weten dat ik juist 25km gewandeld heb maar dat ik het nog zie zitten om er een 15tal bij te doen. Op dat moment waait de wind iets voir men voeten. Een veer van een roofvogel. Maar deze keer wel een veel grotere. Ik laat hem zien aan men vrouwtje, zeg haar dzt ik er nu van overtuigd ben er nog meer te vinden en laat haar weten dat ik een bar zal zoeken om mijn éérste aperootje te nemen alvorens verder te stappen.

Iets verder op neem ik, zoals gewoonlijk, willekeurig een bar. Ik bestel een wijn envraag of ik in de tuin mag gaan. Het is een stukje paradijs. Een heleboel vogels lopen hier gewoon los. Foto hier :

De Hospitaliero brengt me tapas en ziet mijn veren die ik aan men wandelstok vastgemaakt heb. Ik versta daarbij dat hij iets heeft voor me indien ik het wenst. En daar komt hij af met 4 andere veren dat ik van hem mag krijgen. Voir mij stopt het dus hier: vanaf nu is er geen toeval meer. Mijn drank en tapas op neem ik afscheid. Bedank hem en vetrek.

Verder op, eens het dorp uit, is er echter een splitsing in de Weg. Rechtdoor gemakkelijk, links af moeilijker en langer. Daar ik toch eerst 25km gepland had en er 15 bij ga doen zal het wel niet op die enkele nog meerdere en moeilijkere kilometers komen. Morgen zal ik dus aankomen aan Cruz del Ferro. Daar wat voor mij het belangrijkste zal worden van mijn Tocht.

De Weg die ik neem is leuk, afwisselend en toch wat zwaar met ferme hellingen op en af. Op een plateau zie ik in de verte een soort rustieke constructie met een jonge man erbij: foto

Gisteren bij het bewerken van de paragraaf over de kruis had ik het over de verschillende energieën....

Deze plaats en degenen die er wonen, zonder stromend water of elektriciteit....

Gnostiek 

(Afwerken)

.......

Het Gesprek met Bart ging heel vlot. We zaten direct op dezelfde 'golflengte'....

Wat José en de andere man me vertelde over mijn verleden, mijn heden en toekomst weet Bart mij nog eens te ....

(Afwerken)

In hem heb ik nu tijdens mijn Tocht men 8ste Gids gevonden 

Aangekomen in Astorga. Normaal gezien zou ik hier pas binnen 3 dagen moeten aankomen. Heb wat voorsprong...

......

je wordt niet gelukkig van het doel, maar van de Weg ernaartoe (Thomas Vanderveken)

dag 20:

Cruz de Ferro

Astorga / Acebo + 557km / - 225.5km

05.00 wakker worden. Ik ben nog een beetje stijf van men etappe van gisteren. Heb in totaal 45km tot mijn slapping. Ik blijf nog even liggen 

06.00 opstaan en bellen naar huis. Het is mijn dochter haar verjaardag. 6 jaar vandaag. Het doet een beetje vreemd er niet te zijn maar dat zal ik goedmaken bij mijn terugkeer. Ik verfris me en doe mijn meditatie. Het is een belangrijke dag vandaag en een moeilijke. Ik zal niet in Rabanal des Camino overnachten maar doorwandelen naar Cruz de Ferro. Dat word dus 26 km helling op met aankomst op 1504m. Dit wordt eigenlijk het hoogtepunt van mijn Tocht. Niet de klim op zich maar wel wat daarboven zal gebeuren. Het is een mythisch plaats. Zoals ik het al mocht schrijven, het aankomen in Santiago de Compostella is voor mij niet echt van belang. In Compostella aankomen zal letterlijk en figuurlijk het openen van een deur zijn waar mijn werk dan pas echt zal beginnen. Maar ik zou het al vanaf vandaag kunnen doen. Ik zal mijn Tocht toch verder zetten tot Compostella want weet dat ik onderweg nog het een en andere te leren zal krijgen door nieuwe Gidsen te 'vinden. Wat vandaag zal gebeuren is van een totaal andere dimensie. Ik zal er een soort Eed afleggen. 2 eigelijk. De ene is een gebed ( Invocation- in het frans) die ik van Madelein mocht ontvangen tijdens mijn Reiki stage, de andere is een 'formule' ( Exhortation - in het Frans )  uit het boek van PAPUS. Beiden heb ik 25 jaren geleden gekregen en heb ik het tot hier gebracht. Ook heb ik bij mij de twee stenen die ik uit Oostende in mijn rugzak meesleur. Vandaag zal ik er eindelijk afstaan van kunnen nemen.

07.30 ik neem.men koffie op het teras. Het is nog kalm buiten voor zo'n groot stad. De hemel aan de linkerkant isnhelder blauw en de zon is in de verte al te zien. Aan de rechterkant is het serieus bewolkt. Ik weet niet welke richting ik straks op moet. Wel heb ik gehoord dat de top die ik vandaag zal moeten bereiken héél wisselvallig kan zijn met dikke mist. Dat is voir straks, 26km verder en 1504 hoger... ik voel me ontzettend rustig.

Koffie op, de Weg zoeken.ik kijk even op de kaart. In 4km, in8,3km en in 12,8km zijn er dorpen alvorens Rabanal del Camino te bereiken. Ik hoef hier dus geen aankopen te doen. Ik vetrek

08.34 ik ben het eerste dorpje binnen. Mijn rugzak voelt zwaar. Niets open. Zal dus ontbijt zonder koffie worden. Water bijvullen en pull uit doen. Het begint warm te worden...

09.39 ik ben aangekomen in Santa Catalina de Somoza. Eerste Albergue... de binnen koer is nog zo een stuk paradijs op aarde:

Ik bestel een dubbel koffie, zet me het teras en uit de boxen speelt 'Shinny Happy People' van REM. Zeg wel!

Tot nu toe was de klim redelijk. Ik zie al een paar Pelgrims op de Weg. De laatste dagen was ik nogal alleen op lange stukken. Koffie op. Neem me zak en ga wat foto's van het dorp nemen. 

Ik kom juist buiten het dorp en aan de linkerkant kant zie voor een open tuin een tafel staan met wat schelpen en andere afbeeldingen van Compostella. Een man komt het huis uit en spreek me aan. Sorry zeg ik hem, ik spreek geen Spaanse. Enkel Frans of Engels ( hier verstaan ze toch geen Nederlands). Bonjour, weet hij me te zeggen en we babbelen een beetje. 'Waar ga je naartoe vraagt hij me uiteindelijk. 'Ik volg een Weg die Camino heet zeg ik hem. Hij glimlacht en weet me daarop te zeggen ' Jij slaapt vanavond bij 'JL' hij is een vriend van me'... Hoe kan die man dat weten? Ik heb inderdaad een afspraak met deze man vanavond en de meeste Pelgrim stoppen hun dag etappe hier een 10tal kilometers verder op. Het blijft toch iets speciaals die Camino...

Men rugzak weegt serieus door. Een beetje verder op zie ik een boom die een goeie bescherming bied. Ik beslis mijn zak wat lichter te maken en neem men lunch:

Tijd om verder te stappen.

11.40 aangekomen in El Ganso, op 1116m hoogte. Een echte spookdorp. Niets of niemand. De twee bars zijn gesloten. Aan uitgang van het dorp een Albergue. Open maar niemand te bespeuren. Voor mijn instant koffie en suiker. Ik maak een tasje klaar. Leg een €1 op tafel. Doe men afwas en vetrek. Ook ligt er een stempel klaar op tafel. Amen!

Nog 8 kilometers tot Rabanal del Camino...

13.40 ik wandel Rabanal del Camino binnen. In een steegje wordt ik  verwelkomen door een zeer vriendelijk en aangename man. Hij bied me zijn tuin om even te rusten. Ik aanvaard zijn aanbod. Hij vraagt me of ik iets wil drinken. Ik bestel en kijk waar ik ga plaats nemen. Er zijn veel verschillende tafels, stoelen, banken en een schommel. Mystiek zoals ik kan zijn neem ik plaats op de minst evidente zit. Hij glimlacht en we verstaan elkaar. Op de achtergrond wat Indische muziek. Het begint te regenen. Zalig, gisteren had het eventjes geregend, een paar minuten, en dit was het sedert ik in Calle San Nicolas belande om er Oluvier te ontmoeten. Ik blijf even in de regen zitten. Kijk wat rond me, neem pen en papier om mijn laatste voorbereidingen te doen alvorens ik bij Cruz de Ferro aankom. Dat is binnen een 7tal kilometers. Ondertussen ben ik al op 1150m hoogte geklommen. Cruz de Ferro is op 1504m. Das nog een serieuze klim dus. Ondertussen begint het te onweren, daar egens in de verte, daar ergens bij Cruz de Ferro...

15.42 bijna aangekomen op Cruz de Ferro. Het weer begint lelijk te keer te gaan. De wolkennworden pik zwart en de wind komt alle richtingen uit. Het steile padje vergt véél energie om de klim verder te zetten en ik begin te twijfelen of ik hier wel veilig zal uit raken. Iets verder op, na een bocht in op het pad zie ik een rustplaats waar het mogelijk is om te schuilen onder afdak. Ik geraak er juist op tijd. Het donderd en bliksemt nu alsof de deuren van de hel zijn opengegaan. Een felle hagelbui vergezeld dit nare tafereel:

https://youtu.be/1b8T2keXcCI

17.40 aangekomen aan Cruz de Ferro.

Hier vandaag heb ik Kracht gezet in mijn Naam. Mijn Naam die ik 25 jaren geleden mocht ontvangen maar die tot vandaag geen enkele Kracht bezat.

In het verleden heb ik mensen bedrogen, belogen, bestolen.

In het verleden heb ik mijn energie verspild aan hulp te bieden voor 'vrienden' alhoewel mijn eigen familie, mijn gezin en andere Vrienden me meer nodig hadden.

In het verleden heb ik mijn rug gekeerd aan velen in nood.

Vandaag ben ik verlost van mijn verleden en vraag een laatste keer vergiffenis aan allen die ik gekwetst heb.

Vandaag bied ik je mijn linkerhand ter hulp om je te helpen je Weg te volgen.

Vandaag bied ik je mijn rechterhand, om te helpen je op te bouwen.

Vandaag zijn mijn armen voor je open.

Vandaag draag ik de betekenis van mijn naam!

Ik bedank hierbij elk ieder die me de mogelijk gaf deze Weg te volgen alsook mijn Gidsen tijdens deze Tocht: Eric, Olivier, Michele, Wagner, José, Mau, OM en Bart.

David'Mukti'

voor degenen die de betekenis van mijn naam willen is het terug te vinden in de Vedische geschriften 

Bij deze heb ik mijn Invocation en Exhortation, naast het luidop op te zeggen eveneens op papier, in acht gevouwen, onder de stenen geplaatst. Moge het een geschenk zijn aan de 5 elementen.

18.20 Tijd om mijn Tocht verder te zetten. 

Ik was vandaag van plan, na men zware dag etappe van 45km van gisteren, om er een mooie 25km van te maken. Ik had ook, kort na Cruz de Ferro, een afspraak met iemand en zou er kunnen overnachten. Daar aangekomen bleek het echter niet mogelijk om er te blijven. Reste me dus om tot volgende dorp door te wandelen. Ik zat midden in de bergen en nergens iets om te schuilen. Daar ik al een paar keren in de onweersbuien met hagel heb gezeten was de optie om buiten te slapen nihil. Dus dapper door stappen tot volgende onderdak. Heb vandaag dus weer een goeie 36km in de benen. En eerlijk gezegd voel ik me een beetje gebroken. Bij deze heb ik wel al een 4tal dagen voorsprong opgenomen op mijn planning...

Ik kom aznbin een eeuwenoude dorpje. De hemel is ondertussen helemaal opgeklaard ennde zon schijnt terug fel. 

Aangekomen bij een Albergue vraag ik er voor slapping en avondmaal. Er is gelukkig nog plaats. 

....

Met beide voeten op de grond kom je geen stap vooruit.

dag 21:

Acebo / Camponaraya 

006.00 wakker. Goed geslapen. Opstaan,  de keuken is nog niet open dus probeer ik de tuin in te gaan. Deur is open. Ik begeef me tot het einde van de tuin en neem plaats voor mijn meditatie. Het uitzicht voor me is prachtig

Ik weet nog niet wat mijn dag etappe zal zijn. De kilometers van de voorbij dagen ( veel te veel) beginnen zwaar te wegen op mijn voeten ( eerste blaren) en scheenbeen (scheenbeenvlies ontstekking). De erste 20km zullen steil afdalen zijn. Ik bekijk het straks tijdens men ontbijt. Eerst zak inpakken.

10.15 na 8.5km zware en nogal technische afdaling door bossen en bergen kom ik aan in Molinaseca. Een koffie en halve liter spuit water zal deugt doen. Ik heb tijdens men Yocht zoveel mogelijk gefocust op men ademhaling, meer bepaald om zoveel mogelijk 'Prana' in te ademen en deze mentaal doir te stuwen naar mijn gevoelige plaatsen. Scheenbeen en enkel heb ik geen probleem meer. Straks eens men schoenen af doen en kijken om mijn blaar op voetzool te verzorgen. 

Ik keek ondertussen naar mijn berichten en mail. Kreeg verschillende keren zelfde te zien. Ze kunnen de oorsprong van mijn naam niet terug vinden. 'Mukti' komt uit de Vedische geschriften daterende van 500 à 1000 jaar vóór de Bouddha. Dus ongeveer een 4000 jaren geleden. Zelf heb ik nog nooit de moeite gedaan, maar dat zal in straks een aangekomen in Ponferrada, om het viainternet / Google er iets van te vinden. Er bestaan toch vertalingen van boeken ( al kan ik de authenticiteit ervan niet beloven) en worden er oral texten en geschriften ervan doorgegeven.

Maar dat is het juist. Wat ik al meerdere keren mocht lezen en zelf hier ontdekken, we zoeken altijd veel te ver naar de antwoorden op onze vragen. Meestal liggen ze zo vlak bij ons dat men ze niet ziet...

Ondertussen ben ik aangekomen in Ponferrada... loop hier al tijdje rond. Wat een stad. Juist Kasteel van de Tempeliers bezocht. Vóór ik aankwam was ik van plan om zo rap mogelijk door stad te wandelen tot volgende dorp. Weer zo'n vooroordeel van me. Ik kom terug op mijn beslissing. Ik zou hier wel 1000jaar kunnen rond hangen. Er hangt hier iets bijzonders. 

Aangekomen in Camponaraya, het is ongeveer 18u. Weeral ging ik wat minder kilometers doen en vroeger stoppen maar na Ponferrada waren de paar Albergues in de volgende dorpen gesloten. Dus door wandelen. Het was extreem heet voor de laatste 10km. En weinig om te schuilen. Ik dacht na men ritueel in Cruz de Ferro dat de rest van mijn Tocht een gemakkelijk uitstapje ging worden. Verlost van een groot gewicht. Wel het blijkt me nog zwaarder nu. Alsof ik een test moet ondergaan van mijn beloftes van gisteren. Zal waarschijnlijk dus nog zo zijn tot in Santiago... Heb me mentaal erop voorbereid. Ondertussen heb ik dus met al die langere dan geplande etappes bijna 6 dagen voorsprong. Morgen zal ik hey toch wat kalmer aan moeten doen. Scheenbeen en enkel zijn ondertussen in orde. Voetzool daarentegen is wat minder mooi. Na eten eens grondig aanpakken en ontsmetten. 

Ondertussen is het ook tijd om men berichten te bekijken. Men zus. Bellen naar men moeder. Bellen naar vrouwtje en kids. Antwoorden aan men twee Engelbewaardster ( De Mount Everest dames) die ik nu al een 5 tal dagen niet meer gezien heb. Wel ben ik blij dat ze even de tijd, én de Weg, gevonden hebben om langs Bart te passeren en waarschijnlijk een babbeltje met hem konden doen. Vond zonet een gestuurde foto van hen van Bart met de text 'Say hello to David'... kleine wereld:

Al half uur proberen in slaap te vallen in slaapzaal (we zijn in totaal met 3en. Nog niet te veel Pelgrims op de Weg. Normaal zouden alle Albergues iedere dag zo goed als vol moeten zijn. Hier dus nog 16 plaatsen vrij) maar het is ontzettend warm! Dus wat checken op internet en Facebook. Deze vind ik goed gepast si: 

dag22:

Camponaraya / Trabadelo +606.5km / -178km

06.00 opstaan. Ik begeef me naar beneden om in de tuin wat tijd voor me te nemen. Het is een echte symfonie aan vogels. Ergens rondom me een paar hanen die de dag aankondigen. Zalig. Mijn meditatie gedaan is het tijd voir een sigaret. Koffie is er niet. Ik blijf even in de tuin en zie een Spaanse dame zl vetrekken. We groeten elkaar. Heb raar gevoel. Ik wil me naar de kamer gegeven en merk dat de brave dame de eerste deur geeft toe gedaan. Ben momenteel dus buiten opgesloten... zal even geduld moeten hebben tot de man de andere man die ook in de slaapruimte logeerde wakker wordt en men komt verlossen. 

Ondertussen ben ik al een stuk aan het wandelen. Ik weet niet hoelang. De man is dan uiteindelijk aan zijn etappe begonnen en kon ik de Albergue weer in om in de slaapruimte mijn zak in te pakken en aanzetten. Ook dit is de Camino. Dame die de deur sluit en man die hem opent als hij beslist te vertrekken. Had nochtans heel wat keren op de deur geklopt. Onmogelijk dat hij het niet gehoord had, maar soit. Zal moeten eraan denken voor mijn volgende Pelgrim Tocht post-it mee te nemen met vermelding 'gelieve de deur open te laten ik ben in de tuin wat werk aan mezelf aan het doen' 😆. Gelukkig ben ik dus wat later maar kunnen vertrekken en was het winkeltje een stuk verder op al open om wat ontbijt te kopen. Nu graag nog een koffie...

09.15 aangekomen in Cacabelos. Een bar. Ik bestel een dubbele americano sin leché. Krijg er een madeleintje erbij, bijna altijd hier in Spanje in de ochtend. Lekker. Ik bekijk wat de volgende stop zou moeten worden. Na hier is het bijna 20km zonder niets meer. Enkel de natuur en ik. Zal dus wat aankopen moeten doen om die 5 uren te kunnen overbruggen. Daar aangekomen zal ik dus een goeie 23km gewandeld hebben. Dat is iets te weinig voor me, aan de andere kant is mijn enkel en scheenbeen volledig hersteld en is mijn 'bloedbaleine' op mijn voetzool bijna als wonder verdwenen. Ik voel er niets meer van. Gisteren avond heb ik nog wat over en weer bericht met mijn moeder, Olivier, een van de Mounth Everest dames en Michel Major(hij weet wel hoe en wat over stappen...) om te zien wat ik het best zo doen met die blaar. Allemaal verschillende raden... dus maar op mijn intuïtie afgaan. 'Het lost zich vanzelfs wel op' denk ik dan, indien morgen ochtend niet beter neem ik het probleem aan. Mijn intuïtie was goed. Bij deze denk ik dzt het verstandiger is om eens een kalmere dag aan te pakken. Heb toch al flink voorsprong opgenomen.

10.15. Ik slenter door de straten die me naar een winkel en tabakshop brengen. Aankopen gedaan. Ik ben klaar om de Natuur in te trekken. 

Sedert gisteren blijft de opgestuurd foto en de groeten van Bart, die ik via een van men Engelbewaardster (lol) mocht ontvangen, me echter heel dicht aanwezig. Het was dan ook een héél speciaal en nauwe ontmoeting. Met weinig woorden maar met enorme interactie. Hij was dan ook de 3de tijdens mijn Tocht die mijn verleden en men toekomst kon zeggen ( me verduidelijken). Ik had Michele ervan op de hoogte gebracht een paar dagen geleden toen ik in de Immaculata kerk was gegaan. Ik heb dit twee maal meegemaakt en het zal le een derde keer overkomen. De regel van drie! Dit gebeurde dus met Bart. Deze keer heb ik geen tranen gelaten, ik was al beter voorbereid. 'Je heb nu antwoord op je vraag gehad, zei hij (al kon hij het niet weten want we hadden er niet over gesproken). 'Weinig zullen ze zijn die je zullen begrijpen en verstaan. Ze zullen je proberen te overhalen met hun principes, laat je niet beïnvloeden en blijf wie je ben. Neem afstand van wie je afleid'. Ik wou hem nog iets zeggen maar kon de woorden niet vinden. 'Ik heb het begrepen' liet hij weten. Als ik enkelen onder mijn vrienden of kennissen op de Weg kan sturen ( heb trouwens een schelp op de grond gevonden een 10tal dagen geleden wat wil zeggen dat ik die aan iemand kan geven om de Weg op te gaan) heb ik toch al een paar contacten waar ik ze absoluut naartoe kan brengen 🙏🙏 🙏

Ik verlaat Cacabelos na een laatste teras en belletje naar men vrouwtje. Op men gemak vind ik gemakkelijk de juiste richting naar de Camino toe. Het is nog vroeg laar de zon staat al hard toe. Het stad uit kom ik op een bredere baan uit. Daar in de verte zie ik een Pelgrim slenterend foto's nemen, hier en daar. Ik had net hetzelfde gedacht. Was ook van ook van plan om uit die hoek een beeld vast te leggen. We groeten elkaar en ik steek hem voorbij. Even verder op stop ik nogmaals om andere foto's te nemen, de Pelgrim doet net hetzelfde. We groeten elkaar terug en beetje ongemakkelijk proberen we het Spaans/Engels/Franse taal. Hij komt uit Frankrijk, het lukt, het klikt ook direct. Eigenaardig spreken we over foto's die we juist en /of eerder genomen hebben. Toeval wil dat we niet alleen veel zelfde foto's hebben maar ook vanuit de zelfde hoek of met zelfde tegenlicht...strange!. We stappen dus samen verder door en voeren het gesprek. Waar kom je vandaan, waar ben je vertrokken, wanneer ben je vertrokken. Wat doe je in het leven. Waarom doe je de Weg. Hoe meer vragen hoe meer gelijkenissen... uitgezonderd dan dat hij uit Pays Basque komt en ik uit België. 'Ah België, dar woont mijn schoonzuster, in Brussel'. Tof weet ik hem te vertellen, ok ben er geboren. 'Én haar familie woont in Namen'. Ja dat ken ik, moet ik toegeven, ik heb er 6 jaren gewoond. Verder hebben we het over een paar nare situaties die hij mocht beleven met andere (een) Pelgrim. Prachtig, ik vertel hem bijna hetzelfde dat ik heb meegemaakt met een (andere) Pelgrim.. ( heb noch het incident, nog zijn nationaliteit vermeld in men blog... denk niet dat het belang heeft - maar gebeurde toen ik de klim naar Cruz de Ferro tijdens het onweer deed). Zonder het te beseffen komen we plots aan in Villafranca del Bierzo, zijn halte voir vandaag. We beslissen om onze contacten te delen en hij nodigt me uit voor een aperootje samen. Het klikt goed. En we spreken af om ons morgen tijdens onze Tocht terug te zien ter hoogte van La Laguna om er daar samen te overnachten en wie weet, de dag nadien een etappe samen te doen.

We nemen afscheid en ik stap verder door richting Trabadelo. Even buiten de stad is het een wat saaie weg over het macadam maar let een prachtige uitzicht op heuvels en bergen. 

Op de baan kom ik een soort van speldbocht tegen met een ravijn waar er een rivier stroomt. Het is ondertussen ontzettend warm aan het worden en juist daar kan ik wat onder de schaduw van bomen schuilen. Perfect om er mijn lunch te nemen. Genietend van mijn brood, kaas en 'Jambon' verdiep ik mijn blik op de omgeving. Iets verder op, enkele 10tallen meters verder, blijft mijn blik hangen op een stuk uitstekende rotsblok. Ik kijk, en blijf kijken. Hoe meer ik blijf kijken hoe beter mijn zicht word. Ik zie niet enkel die uitstekende rotsblok meer maar al wat er rond is. En mijn gezichtsveld opend zich meer en meer tot ik een perfecte overzicht heb van al wat me omringd. Zowel al wat zich rondom de rotsblok en alles wat mij omliggend is word helder. Ik zie elke blad in de bomen die door de wind meegenomen worden bewegen, elke grasspriet, het vliegen van de vlinders, dichtbij of in de verte, zelf hun schaduwen. Vogels en mieren. Mijn blik blijft gefocust op die ene uitstekende rotsblok maar alles wat in mijn gezichtsveld waargenomen word is helder. Mijn waarneming is een 3D print maal 1000. Mijn perspectief en dieptezich is nog nooit zo harmonieus en duidelijk geweest. (Alhoewel, ik mocht dit al 2 andere keren meemaken. Eens tijdens de begrafenis feest van Mike en eens tijdens 'Les vendredi du Rock' nabij het kasteel van Ciney -, een tijdje na de begrafenis feest van Mike, maar daar kom ik later wel eens op terug). En ik zag de materie. En hoe meer ik hem zag (voelde) hoe meer ik ervan verwijderd werd. En hoe meer ik zag (voelde) dat ik van de materie verwijderd was hoe meer ik in de materie was.  Alles is met elkaar verbonden. Er is geen tijd meer, er is geen afstand meer, er is geen Ik, jij, dit of wat dan ook. Alles is één geheel. Vroeger, nu en voor altijd. Alles is zo plotseling duidelijk zonder er uitleg ervoor te moeten hebben. Ik kom tot een besef van wat ik meemaak en probeer rationeel te denken maar het heeft geen enkel belang. Het heeft geen uitleg nodig. Ergens heb ik dit al altijd geweten. Ergens, misschien toen ik nog jong was. Heel jong en nog een soort van sluier voor men ogen (zicht) had - en hier benoem ik graag een referentie op een boek van Max Heindel, Lectorium Rosicrusium (Rozenkruisers). Het is intens, heel intens maar voelde niet vreemd aan. Dit belevenis ervaar ik als normaalste zaak van het Leven. Punt. Het principe van Microkosmos en Macrokosmos is zo evident. Ergens zo simpel te verstaan en te beleven. En ik geniet ervan want het is goed. Het is net alsof ik Psychotrofen heb genomen maar dan met een totaal serene beleving ervan. Ondertussen kan ik mijn blik van plaats veranderen maar blij ik alles zo helder zien. Alles rond om me waar ik ook kijk. Ik beslis om een bericht te sturen naar een die zl ik Gids beschouw. Mij vevaeing is dan ook groot als ik zie dzk ik juist van die persoon op dzt ogenblik een bericht krijg met : ga naar binnen, nu!

Ik stuur hem antwoord en vraag waarom. Leg hem uit wat ik nu al het meemaken ben en laat ook weten dat ik niet kan vetrekken. Het is alsof ik aan de grond genageld ben. Dit moment isbzo intens en ergens wil ik gewoon niet dat het stopt. Maar ik doe norme inspanningen, raap men gerief samen en vertrek dan toch. Ik zet mijn vertrouwen in die persoon.

De rest van mijn Tocht naar Trabadelo verloopt een beetje wazig. Ik zie nog heel veel détails in alles wat me omringt waar toch begint er iets te vervagen, alsof alles in het'normale' terug komt... 

Ik wandel op mijn gemak verder en wordt op een moment voorbij gestoken door 'de man met de kar' waarvan ik al sinds dag 1 over hiir spreken. Ik zeg hem beleefd goeie dag. Hij kijkt me aan. Geen antwoord!

Pereje 15.20 pauze.nog 5 kilometers te gaan voor vandaag. Het is ontzettend warm. Nog even mijn drinkfles bijvullen aan de kraan. Een stukje eten en vind nog wat chocolade in mijn zak. Super.

Ik kom aan in Trabadelo.er is maar een Pelgrim aanwezig maar ik heb hem nog niet gezien. Tijd om wat neer te zetten op de blog, na een goeie douche en wat was te doen. Even bellen naar huis en dzn mijn menu vragen. Een man komt de trappen af, de Pelgrim. Hij is de man met de kar. Ik zeg hem nogeens goeie dag. Hij kijkt me aan. Zegt tegen de klanten in de bar groei dag en negeert me... toffe kerel. 

Buiten is er een enorme onweer. Ik blijf even genieten van de zicht en het gedonder. Tijd om naar boven te gaan en wat verder werken aan mijn blog. Ik val in slaap.

(Afwerken  paragraaf: God schiep de mens naar zijn evenbeeld)

(Afwerken, nog eens want nog niet aan begonnen, Oude Duitse Dame...) 

(Afwerken: gisteren zondag zonder eten meer, winkels gesloten en siësta, paralele werelden) 

dag 23:

Trabadelo / Alto do Poio 

06.00 opstaan. Vast geslapen. De laatste dagen slaap ik almaar beter. Ik doe mijn raam open. En zet me op de grond. Ik staar naar boven, de bomen, de bergen voor me en probeer eens hetzelfde zicht te hebben als gisteren. Het lukt me niet. Ik doe mijn ogen half toe. Neem 3 bewuste diepe ademhalingen en begin mijn meditatie. 

Daarna ga ik richting het teras op het eerste verdiep. Iemand staat voor me in de gang. De man met de kar. Ik zeg hem beleeft goeie dag. Hij kijkt me aan en negeert me. 

Vandaag  zullen de eerst 14 kilometers nogal vlak zijn. Dan begint het serieus te stijgen om naar 1330m hoogte te komen in La Laguna.  Ik heb daar afgesproken met Lionel vanavond maar zie juist op mijn kaart dat het maar een klein 18 km verwijderd is van waar ik me nu bevind. 

Om de Weg zie ik voor me een dame die nogal traag wandeld dus haal ik haar nogal rap. Ik het voorbij steken zeg ik haar goeie dag en vraag haar in het Engels of alles goed gaat met haar. Met een breede glimlacht en stralende ogen knikt ze van ja. Ik verschiet een beetje. Die dame lijkt als 2 druppels water op Madelein. Ik aarzel een beetje. Bekijk haar nog even om zeker te zijn en wzndel door.

Na een kleine uur te wandelen kom ik een autostrand hotel aan. Tijd voor een koffie. Voor me staat een man zijn bestelling te doen. De man met de kar. Ik doe geen moeite meer en laat het voor wat het is... ik hem al mogen ondervinden dat hij nogal grof tekeer ging, gisteren in de bar met zijn bestellingen. De reactie van de Hospitaliero spraak boekdelen. Hier pakt hij het ook nogal grof aan tegen de barmeisje. Ze kijkt naar me en ik doe teken dat we elkaar niet kennen. En niet samen zijn... mij koffie op zet ik mijn Tocht verder. Na enkele kilometers is er een kleine bakkerij en beslis er, omdat ik dringend naar wc moet, om nog een stop te doen. Ik verschiet terug als ik dezelfde vrouw zie als daarnet. Haar ogen, gezicht, haar, alles doet me aan Madeleine denken. Ook haar glimlach. Ik twijfel nog steeds. We zeggen terug goeie dag en vraag haar van waar ze afkomstig is. Frankrijk krijg als antwoord. Te zot voir woorden, Madeleine woont nu ook in Frankrijk. We bekijken elkaar langdurig, ze groet me en wandeld verder. 

Na mijn bezoek bij wc en nog een koffie pak ik mijn zak op en ga ik terug de baan op. Iets verder op in een kleine dorp zie ik een huisje met heel wat gekleurde panelen. Een klein 10tal katten loper er wat rond. Er klinkt muziek vanuit het huis. Iets met accordeon. De panelen zijn gevuld met armbandjes, rozenkrans, juwelen met half-edelstenen, Compostelle schelpen. Voor het huis een al wat oudere man met een mooie zwarte hoed, lang grujz haar in een paarde staart. Zijn voordeur staat open én ook binnen zijn er heel wat kleine dingen te koop. En paar vlaggen van Colombia, sieren zijn huis. Ik neem de tijd om wat van zijn handgemaakte werkjes te bekijken. Hij bekijk me aandacht aan. Vriendelijk. We groeten elkaar en ik stap verder.  Ik besef opeens dat ik na mijn Mystieke belevenis van gisteren het gevoel kwijt niet meer voel, noch dat mijn stappen zo licht lijken. Alles komt ineens terug bij het voorbij steken van de Colombiaan. Een heel intens. Ook heb ik gemerkt bij hem dztxer nog een andere soort blik zit bij sommigen. Alles voelt goed en ik wandel door. 

Nog een andere kleine dorp.

Ik zie een kerk. Overtuigd dat die, zoals zo velen gesloten zal zijn, loop even door alvorens op 't merken dat hij toch open is. Ik ga dus binnen. Eerst even wat rondkijken en zet me op een bank om een meditatie te doen. Iets overtuigd me op dat ogenblik dat ik hier Lionel zal tegenkomen.

Ik steek, belofte maakt schuld, een kaars aan ( er bleef maar 1 meer over) maak een foto en stuur die door naar Michele. Dit gedaan til ik men rugzak, maak het vast en neem me wandelstok om buiten de kerk te gaan. En juist daar, voor de hekken van de kerk staat Lionel:

11.15. Samen met Lionel aangekomen in Las Herrerias waar we een kleine stop nemen. Vanaf nu is het 8 km wandelen met een stijging naar 1330m. De ochtend mist is ondertussen volledig weggetrokken en de zon slaat al hard toe. Klaar voor de uitdaging.

De klim is van begin aan hard met zeer oneffen ondergrond. Van grint naar keien of nog rotsblokken. Het is zweten en puffen. Het pad en de omgeving zijn wel magisch. Net alsof we door een decor uit de film van Lords of the Ring wandelen. We blijven dapper door stappen. Kronkelige paden na elkaar steeds meer naar boven.

...

Iets verder op komen we, ik voor de derde keer, de Franse dame tegen. We stoppen en babbelen wat samen. ( afwerken) 

...

Aangekomen aan de top van O Cebreiro, grensgebied tussen Castilla y Leon en Galicia. Laatste autonome regio dat ik moet doorwandelen. 

.....

Van daar gaan we naar O Cebreiro, een klein en super gezel dorpje. Er is daar maar een Albergue/retaurant/bar. Aan een tafel een Spaanse die gisteren laat ook in dezelfde Albergue als ik sliep én de man met de kar... hij ziet Lionel en ik aankomen. We groeten de dame en hem en als wonder begroet hij ons hartelijk... ( Lionel had hem een paar dagen geleden ook al ontmoet en in zelfde Albergue geslapen en hij deed eveneens afstandelijk en arrogant tegen hem). Nu is hij plots helemaal gekeerd. Super.

Het begint ye spetteren en ik beslis om toch mijn Jacket aan te doen. Hey is echter maar één heel kleine bui en na een paar minuten in schuim en zweet te zijn ( want het is warm en het blijft maar stijgen en dalen) doe ik mijn Jacket weer af. Daarvoor leg ik mijn Mala op wat gras op een uitstekende rotsblok. Jacket in de zak vetrekken we terug helling op en helling af. Na een paar kilometers merk ik echter dat ik mijn Mala noch rond mijn pols noch rond mijn nek heb. Lionel steld voor om terug te keren. Dat wil ik hem niet aandoen, in een 500tal meter komt hij aan op zijn bestemming. Ik heb er dzn nog 9km te doen. We nemen afscheid, spreken af voor morgen en ik keer de paar kilometers terug helling op en af. Ik vind mijn Mala terug. 

Tijd om naar mijn slaapplaats te gaan. Onderweg kruis ik de Albergue van Lionel, spreken we even en stap dapper door. De laatste 9km, maar mer bepaald de laatse ervan is een echte hel. Boven op de laatste klim mijn Albergue. Eindelijk.

Mijn eerste avond als enige Engelssprekende in een Albergue tussen Spanjaarden en een Siciliaan. De man met de kar is hier ook, en jammer genoeg terug naar zijn oude gewoontes gekeerd. Afstandelijk, arrogant. Voor de rest verloopt het hier super goed. Ik mocht kiezen uit een menu dat ik totaal niet verstond, was serieuze verrassing en best lekker. Men beste avond tot nu toe. Ik versta niks, zij verstaan mij niet, dikke leute. Met de Siciliaan  klikt het geweldig. We proberen ye converseren, met veel gelachen, wat we in ieder geval gemeente hebben is dat hij ook gestopt is in La Casa de los Dios, bij Bart & David... toeval waarschijnlijk. Woorden doen er niet echt aan toe, onze blikken verstaan elkaar. Hier een foto van Emmanuel uit Sicilia: 

Als je blik strak op het pad gericht is, zie je de bloemen niet inxde berm. ( André De Meij )

Dag 23: 

Alto do Poio / Sarria + 636km  / - 111km

06.00 wakker en opstaan. Ik begeef me direct naar buiten. Aan de overkant van de straat van de Albergue is er een afgrond met zicht op een ravijn en verder de bergen. Ik wil er mijn meditatie doen laar er hangt een dikke mist. Ik probeer er even te raken maar verander van gedacht. Ik wil niet naar beneden struikelen een paar dagen voor mijn aankomst. Ik ga op syeoel op het teras zitten, zat YouTube aan met Tibetaanse klankschalen en wil beginnen. Emmanuel komt eraan en vraagt om mee te doen. Zeker, waarom niet. Na een paar minuten wrikkelen op zijn stoel staat hij op en vetrekt. Te veel energie in hem. Hij kan niet stil blijven zitten. 

Nadien nemen we het ontbijt samen. Weer dikke leute. Ik ga om mijn zal in te pakken en men aankleden. Mijn kousen en tshirt hebben niet gedroogd deze nacht. Slecht begin en moet ze dus wakker aandoen. De man met de kar....

Afwerken

Nog een koffie en sigaret, en alhoewel het nog mistig is moet ik aanzetten....

11.00 na bijna 3 uren afdalen en waarvan 2 dikke uren ik dichte mist kom ik al aan in Triacastela, wat overeen komt met de helft van mijn dag etappe. Had vandaag 25km gepland. Onderweg vindt ik een compacte Forclaz tent 2 personen. Even rap denken. Als degene (hoogstwaarschijnlijk een Fietser Pelgrim) ervan bewust is dat hij hem kwijt is moet hij de volledige helling, bijna 10km, terug naar boven dus zal ik hem tegenkomen en kan ik het hem geven en hem paar kilometers sparen.Indien hij er niet achterkomt of het niet weet dan zal die tent voor de eerste zijn die na mij komt en zal vinden. Het is natuurlijk terug een goeie 2kg erbij. Ik beslis hem ik mijn hand te dragen tot Triacastela en eventueel voorbij alle bars langs te gaan en zien of iemand iets kwijt is. Dat doe ik dan ook. Plus halte in Supermercado om mijn lunch te kopen. Stokbrood en salami (zal waarschijnlijk al pak Corona kilos kwijt zijn). Ik doe de toer van het stadje. Vraag links en rechts aan Prlgrils die er even rusten. Niemand iets kwijt. Misschien lag hij er al van gisteren trouwens. Goed ik bel me vrouwtje. De tent kunnen we gebruiken als we Hikings zullen organiseren voor de kansarme kinderen. Ik geef het toch even door aan Olivier die een toch belangrijk Facebook pagina heeft : Caminofrances éternel, zodat hij het online kan plaatsen en zodat de eigenaar mij zou kunnen contacteren. 

Bij het buitenkolen van Triacastela zijn er twee verschillende routes die zich verder terug samenvoegen. 

Afwerken

Ik beslis om langs Samos te gaan 

Op teras zie ik Lionel en 2 andere Pelgrils van gisteren

Afwerken 

Juist buiten Triacastela zie ik Fernando waarmee ik gisteren in Albergue heb geslapen. Hij heeft juist zoals ik 12.5km en moet al opgeven. Zijn voet. Hoop dat het morgen beter zal gaan....

Gisteren mochten we ook al vernemen dzt enkele op de baan zijn flauw gevallen. Iemand uit Madrid met taxi naar huis door ontsteking die niet genezen en gisteren zo dicht bij aankomst moest opgeven... afwerken

15.00 aangekomen aan klooster van Samos. Ik zie voorhet eerst sinds mijn Tocht een non over straat lopen. Hier is er een Albergue en velen komen er normaal gezien onderdak vragen. Al voel ik het gewicht niet herinner ik me dst ik die tent nog bij me heb. Ik ga ervan uit dat ze hier wel zullen weten aan wie ze deze zullen kunnen schenken. Ik besluit het hier dus achter te laten. De Albergue lijkt gesloten maar ik hoor dat ze in de namiddag bezoek uren zijn. Ik laat die dus voir de deur liggen. Ze vinden hem wel. 2 keer gewicht minder. De tent en.mijn geweten. Is goed. 

.... stap door naar Sarria, nog 10 km te gaan. Daar ergens loopt het totaal verkeerd en begin ik zonder het te merken oudere markeringen. Ommetoer en etappe van alweer 38km gedaan. 

Afwerken 

Aangekomen. Lionel en de 2 Spanjaarden Adreas en....hadden gereserveerd voor me...

Afwerken 

....

.... 

dag 24:

111 laatste kilometers tot Santiago de Compostella 

Sarria / Ventas de Narón + 702,5km / - 81,5km

06.00 opstaan. Buiten eventjes de tuin in. Als ik terug kom zijn de andere al wakker en vertrekkensklaar. Ik moet me nog gereed maken. We zien elkaar vanavond wel terug. 

Zak klaar, ga eerst op zoek naar bar voor een koffie en wat ontbijt. Gisteren vergeten boodschappen te doen. 

In plaats van de straat naar boven te gaan ga ik naar beneden. Daar staat een jonge dame haar teras aan het buiten zetten. 'Cafe Americano sin leché, possible'. 'Si', hoor ik haar graag zeggen. Bestellen, sigaret én blog. Tis nog behoorlijk fris vandaag...

Ondertussen krijg ik al een boodschap van Olivier: 'het wordt tijd nu om aan je terugkeer te denken'. En hij bedoeld het figuurlijk... Ja inderdaad, stilaan terug naar die andere wereld voorbereiden 😢

Afwerken 

10.35. Eerste pauze en ontbijt, eindelijk want ben al door.mijn reserve, in A Brea. 

Op het hoogste punt van de heuvel is er een bar. Er zijn al vele Pelgrims aanwezig  velen onder hen zijn Toeristen Pelgrims. 

Komen met bus, laatste 100km... veel lawaai en kabaal. Blue tooth boxen.   De geur van hun parfums en after shave... de pracht van de natuur. Zelf van de mest.....   Groepen afwerken 

11.00 er komen hier per 10tallen aan tijd om te vetrekken...afwerken

"Ze hebben onze Stilte gestolen" hoor je de nog jonge Dalai Lama zeggen in de film Kundun. Hier ook. Ze stelen onze Stilte.

Afwerken

Mijn eerste tranen van verdriet. Niet omdat het bijna gedaan is maar omdat ze Het Groot Werk niet zien. Ze zouden waarschijnlijk graag discotheken langs de baan zie komen. Net zoals de Chinezen Bars en meisjes van plezier hebben geplaatst recht over de Potala...

Afwerken

En toch heb je nog van die Pelgrims, te voet of met de fiets, stofferige zaken, vermoeid maar met stralende blik die je passeren en bijna fluistered zeggen 'Buen Camino'. Tis nog niet al om zeep.

Hoog in de lucht een koppel arend (vermoed ik, ben geen kenner in roofvogels) ze fluister naar me: 'trek het je niet aan. Vergeet je beloftes niet en zet je werk verder'. Bedankt roofvogels...

Terwijl ik deze text aan het schrijven ben heb ik een rust pauze genomen om wat de drukte van de Pelgrims voorbij te laten lopen. Ik vraag mijn stempel en kom zo op een nieuwe volle blad. De text op de volgende komt juist van pas: 

Terug de Weg op. Nog een paar kilometers tot  Portomarin. Op de baan kom ik er Alex tegen. Ok heb hem al een paar dagen geleden ontmoet. Toen ik richting Alto do Poio aan het stappen was. Hij zat er aan de kant van de baan, wachtend op een vriend, en had toe  al wat kwetsuren aan een voet. Nu loopt hij dapper door met twee stelten. Zijn voet gaat al wat beter maar ondertussen heeft hij een ontsteking opgelopen op zijn dijspier en ziet blijkbaar af van de pijn. Portomarin zal dus zijn halte worden voor vandaag. We wisselen ons contacten even en gaan elk onze weg. Ik had wat tijd voor mezelf voorzien in Portomarin en begin de winkelstraat door te lopen.  14.00 in Spanje : ze gaan in Siësta modus... zal het nooit gewoon worden. Ik zet me aan een teras en in de verte zie ik Alex mijn richting opkomen. 

Nepal...

Afwerken:

Wat rondkijken in het kleine stad. 14.00 Spanje, alles sluit voir de siësta. Zal het dus nooit gewoon worden.

20.00 eindelijke na 37.5 en 2 steile klimmen van ettelijke kilometers aangekomen in Ventas de Narón. Kapot

En dat deze avond mocht eindigen met héél speciale mensen: 

dag 25:

Vendas de Narón / Melide 

06.00 wakker. Het Gesprek van onze groep van gisteren zit nog diep in mijn gedachten. Ik blijf nog wat liggen en val terug in slaap. 07.00 terug wakker. Dekken meenemen naar buiten voor mijn meditatie, lichte mist. 

Iedereen slaapt nog dus werk ik wat een de gaatjes in mijn blog.

08.00 iedereen komt stilaan beneden voor het ontbijt. We plannen, en deze keer zal ik me eraan houden, een etappe van 25km. Morgen ook zodat we zondag in Compostella aankomen. 

De tent!!!

Vetrokken voir mijn dzg etappe. Nogal mistig en behoorlijk koud. Heb mijn jas én fleece aan. Dat is van lang geleden dat ik het nog beiden nodig had in de ochtend. Mijn zak weegt dus alweer wat minder. Ik heb nog maar een dik 2 kilometers gewandeld dat er aan mijn linkse kant een bar/teras is. Ik hen stempels nodig en kan wel nog een wc gebruiken ook. Ik ga er een halte nemen. Daar ontmoet ik er een koppeltje die ik een paar dagen geleden had gezien. Zij waren het die deze foto van me nam:

We spreken van het ene en andere. Onze Tocht en ik verwonder me dat ik hen terug zie want zij zijn met de fiets. Ze zouden dus al moeten aangekomen zijn. Ze weten me te vertellen dztbze wat problemen hebben gehad met een van de fietsen. Daarbij waren ze ook nog hun tent kwijt en moesten afwijken naar Samos om er een overnachting te gaan zoeken. Ze besluiten om de Monasterio van Samos te gaan bezoeken (ik dit niet doen want ging maar later open én had een zware etappe te doen) wat een verrassing voor henctien ze bij de Donativo gingen aankloppen en daar voor de deur hun tent zeggen liggen... de tent die ik gevonden had, mee gesleurd had en er daar uiteindelijk afgezet had !

We bespreken het geval en de toeval ervan. Ongelooflijk. Ze weten me te vertellen dat ze vandaag zullen aankomen in Compostella ( van hier nog 77km ) en dat ze de tent dus niet echt meer nodig hebben. Ze slapen hun laatste nacht vandaag op hotel alvorens terug naar huis te keren morgen. Ze vragen me of ik die wil hebben. Ik aarzel. Ben nu juist zo licht aan het stappen. Uiteindelijk zal ik hem wel kunnen gebruiken... en zeg ja. Ik vraag hen voor een foto. Dat willen ze liever niet en versta dzt het geen 'echte' koppel is. Ze willen liever niet samen op een foto terecht komen... ik heb het door. Ook dit is blijkbaar de Camino voor sommigen. Hierbij zit ik met een goeie 2 kilo meer in mijn rugzak. We nemen afscheid. Lachen die hele toeval nog eens toe en gaan elk onze Weg op.

Mijn Tocht verloopt verder en zeer rustig. Ik ben heel geconfronteerd op elke stap, elke ademhaling, alles wat ik zien te horen en te ruinent krijg. Iets verder op kom ik 2 mannen tegen die in tegengestelde richting wandelen. De ene ziet mijn Mala in de hand en vraag me of ik Bouddhist ben jij. Meestal heb ik de neiging om je te antwoorden maar kom daar rap op terug. "Het zou pretentieus zijn om het te beweren. En mijn ego zou er niet beter van worden" weet ik hem te antwoorden. "Laat ons zeggen dat ik graag in de stappen van een Boddhisatva wil treden en zoveel mogelijk van mijn kleine kennis van de Dharma in mijn denken, mijn spraak en handelen probeer te uiten". Ze verschieten een beetje van mijn antwoord en bedanken me voor dit mooie uitleg. "Ken je dit spreuk:....." vraagt de ene man me. Deze keer verschiet ik van zijn vraag, toeval, en moet hem bekenen dat ik die inderdaad ken en geef hem mijn uitleg erover. We hebben samen over de microkosmos en Macrokosmos. Er hangt iets boven ons, rond ons. Een soort van 'bubbels (lees Aura). We voeren het gesprek verder, iets wat op de Weg, en ik merk dat zowel de auto's, 3 á 4 en tal van fietsers een klein uitwijking moeten doen om hun rit verder te zetten. Geen van hen claxoneerd of laat hun bel horen. Wat over het algemeen meestal wel zéér rap gebeurd. Het is alsof elk ieder die bubbel ziet en ons erin wil laten. Het Gesprek komt ten einde. Tocht valt het gesprek opeens op Jérusalem. Ik dacht in mijn eigen, ik weet het. De ene vraagt of ik op Facebook ben en of we ons contacten zouden delen. "Als we elkaar hier nu ontmoeten is het teken dat dit al eerder gebeurd is en dat het ongetwijfeld dus nig eens zal gebeuren" is mijn antwoord. Ze knikken en de bubbels verdelen zich elk naar een andere richting. In de verte hoor ik een van hen nog zeggen " tell them the truth David, don't be afraid". we bekijken ons een laatste keer vanuit de verte maar onze blikken zijn héél dichtbij. 

Het is ongeveer 12.15 als ik aankom voor een Pelgrim infopunt. Daar geef I mijn Credencial voor mijn stempel en de dame vraagt me de reden van mijn Tocht. Ik antwoord snel en overtuigend. Ze noteerde het. Ik excuseer me voor mijn snelle antwoord en laat haar weten dat het niet pretentieus bedoeld is. Ze glimlacht mijn zeggen weg en zegt me "Er hangt veel energie en emoties in de lucht". 'Zeg wel mevrouw, zeg wel denk ik stilletjes. Ik ben nog een kilometer van Palas de Rei verwijderd. 

Ze hadden me al verschillende keren gewaarschuwd, en gisteren nog met de boodschap van Olivier. 'Denk aan je terug keer' - het zal niet makkelijk zijn. 

Beslis geen aankopen te doen. Heb nog droge stokbrood en wat Chorizo van gisteren. Zal wel genoeg zijn tot in Melide. Halte voor vanavond. Nog 12km. Adrian nodigt ons uit om in de best Pulpo restaurant te gaan eten. Blijkbaar is dit een specialiteit in Galicia. Benieuwd. 

Door op weg te gaan heb ik geleerd waarheen ik gaan moest. (Theodore Roethke)

18.15 aangekomen in Melide. Ik bel even Lionel op om het adres van de Albergue. Onderweg naar daar kom ik al Adrian tegen. ...

Afwerken 

....

dag 26:

Melide /  O Pedrouzo + 764km / - 20km

07.00 opstaan. Zak inpakken en direct vertrekken. Vandaag gaan we voor een goeie 35 km. We hebben afgesproken om het met zen 3en te doen. Onze tempo zit nogal dicht op elkaar afgestemd. 

Afwerken 

Deze ochtend kregen we een droevig bericht te horen van Arturo, een Pelgrim lag neer op de Weg met met een laken over hem heen. Gestorven, 14 km van Santiago. Het is al een shock. Wie is het? Kennen we hem? Hebben we een stuk van de Weg samen gewandeld? Antwoorden op die vragen krijgen we momenteel niet. Misschien zelf nooit. 

11.30 Arzua... ene Spaanse moet opgeven. Knie. 38km voor aankomst... afwerken

14.00 We vinden een mooie spot om te lunchen, onder een boom. Alhoewel er picknick tafel, banken zijn gaan we liever schuilen. De zon slaat hard. Sedert de aankopen van Adrian hebben we maar eventjes gestopt om iets te drinken. Al een heel stuk eerder. Het doet goed om rugzak en schoenen van ons te doen. Zalig in frisse gras. 

Ondertussen komen we nig een gedenksteen tegen in een bos. Daar is ooit een Pegrim gestorven. 49 jaar. Mijn leeftijd. 

Aan kilometer paar 21km zien we wat bloemen en een krans die neergelegd werd. Ze zijn behoorlijk nog fris. Kan niet van lang geleden zijn. Maximum een dag. De harde werkelijkheid komt weeral naar boven. Sterven. Doodgaan. Zelfs hier, al rond om geen...

afwerken

18.00 aangekomen 

Avond eten...

Vliegtuig geboekt vanuit Porto (Portugal) naar Charleroi (België)

Zal 1 nacht in Porto slapen  _ alberque _ Credencial 

Morgen nog checken voor bus

Afwerken 

Hoe stiller je wordt, hoe meer je kunt horen.

dag 26: laatste wandel dag. Laatste 19km

O Pedrouzo / Santiago de Compostella 

06.00 slecht geslapen. Zenuwachtig? Al zou ik niet weten waarom. Het moeilijkste van de etappes zit achter me. 

07.30 ontbijt met Lionel. Adrian heeft ons het beste gewenst en ging nog verder slapen. "Ga elk van jullie alleen door nu, tot het einde. Zo hoort het" herhaald hij ons nog eens. Hij heeft het al een paar keer gedaan, de Camino. "ULTREÏA PEREGRINOS" roept hij vanuit zijn bed ons een laatste keer toe. " we zien ons vanavond terug in Compostella". De andere Pelgrims worden wakker van zijn luide stem. Ik heb wat leute. 

09.39 San Paio eerste koffie stop. Van hier heb ik nog een goeie 11km te gaan. Elke stap, elke ademhaling, elk geluid, elke geur... alles is van belang. Het Gevoel, zeer aanwezig, mijn stappen, lichter dan ooit, mijn gehoor (sedert die ochtend in de mist) staat scherp. Ik laad me op, herlaad me op, en nog eens...

Voor me passeert de Spaanse van gisteren. Haar knie volledig in geplankt, twee houten stokken om haar te ondersteunen. Wat een moed! We spreken even. Ze wil er geraken. En dat zal ze ook. Nog 11km. Al moet ze het in 2 dagen doen. Ook dit is de Camino 🙏🙏🙏

11.30 en aangekomen in Monte do Gozo. Teras en een verdiende stop. Mijn rugzak weegt een ton sedert 2 dagen geleden. De tent. Van hier is het nog 5km300. Elke meter telt nu. Binnen een uur kom in Santiago binnen. Dan de stad doorwandelen tot aan de Kathedraal. Daar zal Lionel, maar ook velen die voor me zijn zich hebben gegroepeerd. Bij mij komt juist aan tafel een Pelgrim uit Oostenrijk. Wolfgang. Hey is zijn 4de Camino naar Compostella. 2 keer vanuit Portugal, 1 keer de Frances en deze keer vertrok hij uit Irun om zo Baskenland door te stappen en de Frances terug op te halen. 

Afwerken

13.30 aangekomen in Santiago de Compostella

Het voelt goed maar van een echte euforie is er niet véél te voelen bij mij. Lionel was al een tijdje op mijn komst aan het wachten en is blijkbaar op dit ogenblik meer emotioneel dan ik. Hij is dan ook een gevoelige mens en laat het zonder schaamte zien. Hij is echt een goeie mens. Ik probeer me van alles los te zetten maar zit ergens mentaal nog te druk bezig. Hoe meer je probeert iets weg te stekken hoe harder het nadien op je afkomt, heb ik meerdere keren mogen horen. 

We gaan met plezier aan foto shooting doen. Hij, ik, wij samen. Ja de ego is moeilijk te temmen. We bespreken ook om zeker onze Compostella brief te gaan ophalen. Alsof ook dit een meerwaarde zou kunnen brengen aan onze avontuur...  Hierbij herinner ik me bij sommige Albergues of bars langs de Weg te zijn binnengekomen waar ik soms een muur vol Compostella getuigenissen te zien kreeg. Allemaal mooi ingekaderd ten zicht van al wie het maar kon zien. ....

Afwerken 

Adrian komt aan...

Afwerken 

We komen Jean Luc tegen 

Afwerken 

Gaan naar de Corpus Christus eucharistieviering in Kathedraal van Compostella 

Afwerken 

Een schip is het veiligste is de haven, maar daarvoor zijn schepen niet gebouwd. (Paolo Coelho)

Dag 27: Compostella, de eerste echte afscheid

07.00 opstaan. Ik vergezel Lionel voir het ontbijt. Hij vertrekt sebiets richting Finisterra. Nog 3 dagen stappen erbij. Ik vergezel hem een stuk op zijn Weg. Voor hem is het nog niet gedaan. Hij bewonderde me gisteren van de inzicht ik mocht hebben op verschillende dingen. Hij hoopt op die resterende dagen om zijn visie te kunnen bijwerken. Het komt goed Lionel.

Ik wandel nog even mee. En nog een straat. En nog één. We weten het, we moeten best nu afscheid van elkaar nemen. Hij is een zeer gevoelig persoon. We omhelzen elkaar en de tranen rollen over zijn wangen. Zijn stem hapert. Het komt goed Lionel. "ULTREÏA, BUEN CAMINO " fluister ik hem. Er rolt ook een traantje over men wangen. De laatste paar dagen waren we onafscheidelijk, samen met Adrian. Elk maaltijd, slapping, aperootje, pijn, lach, filosoferen... en maaltijd, slapping, aperootje... dag na dag. Dat hecht een band. Sterke band. Hij zal me op de hoogte houden van zijn dag etappes. Zijn voet is niet aan beste kant. 

Ik ga dan richting buscompagnie om mijn tickets naar Porto te regelen voor morgen. 

Aan komen in België weet ik al wat ik op mijn planning heb. Met me trouwe busje zo rap mogelijk naar Bretangne eindelijk mijn moeder eens gaan opzoeken, na 2 jaren dat ze België verliet en de Lockdowns hebben we ons niet meer gezien. Daarna nog naar Dunkerke. Mijn zus opzoeken. Is ook al héél lang geleden. ..

ik slenter van straat naar straat. Trapje op trapje af. Neem wat foto's. Ik heb tijd dus wandel ik willekeurig door de straten en parken van het centrum. Ik moet nog een tabak winkel vinden en zou graag er een koffie bij nemen. De eerste dag dat ik zonder rugzak vrij kan bewegen. Zalig. Ik zie op mijn baan wat terassen maar ze spreken me niet aan. Verder slenteren tot een volgende. Ik ben meer en meer het centrum aan het verlaten. Iets verder op is er een teras met wat bomen erbij. Daar wil ik wel gazn zitten. Ik ga even naar binnen om mijn bestelling. Één enkele klant zit op een barstoel aan een hoge tafel een krant te lezen. Ik herken de jacket. Ongelooflijk, zo een stad met honderden bars en en wie zit er in deze: Adrian: 

En het blijft maar gebeuren, telkens weer....

Wagner 

Afwerken

Dag 28:

06.00: wekker gaat af. Ik moet maar om 09.00 aan busstation zijn dus blijf ik nog even liggen.  

07.00 tijd om op te staan. De andere Pelgrims in slaapzaal zijn nig in diepe slaap. Sommigen gaan vandaag nig door naar Finisterra, anderen, zoals ik gaan richting huis. Alhoewel. Ik ga eerst richting Portugal om van daaruit morgen de vliegtuig te kunnen nemen. Een serieus ommetoertje maar me behoorlijk wat centen doet sparen om in België te geraken. 

09.00 in de bus. Heb 4 uren tot mijn aankomst. Ergens ben ik blij om eindelijk van hier te vertrekken richting huis. Zolang men hier is blijven de afgelopen evenementen en emoties héél hoog. Je afzonderen om alles sereen en met afstand eens te kunnen bekijken is moeilijk met al de bekende gezichten die telkens aankomen of je pad kruisen in centrum. Ik ga nu wat kunnen rusten.

10.30. We zijn al anderhalf uur aan het rijden. Ik kijk wat in het ronde. Natuur, bossen, heuvels, een grindweg iets verder op die tussen weiden kronkelt...en Pelgrims die erop hun Tocht naar Compostella aan het voortzetten zijn. Deze komen vanuit Portugal dus. We hebben ongeveer 100km gereden. Zij zullen dus ongeveer in 3 à 4 dagen aankomen... ULTREÏA PEREGRINOS, ULTREÏA...

11.30 we rijden al een tijdje door Portugal. Sedert ons vetrek hebben het grootste gedeelte van de weg via autostrade gereden. Het uitzicht blijft prachtig. Bossen, weiden, heuvels en in de verte bergen. We rijden een paar keren over enorme rivieren. Ik zie alles met een andere blik. Elke stukje rots, elke boom of plant die ik te zien krijg brengt mijn gevoelens terug naar mijn Tocht. 

12.30 tussen stop in Braga. Even de tijd om de benen te strekken... enkele Pelgrims die meereizende uit Compostella stappen uit. Zij nemen een correspondentie om naar Lissabon te gaan en we nemen afscheid. Ik merk plots dat het hier terug 11.30 is. Een uur verschil om straks de stad te ontdekken. 

12.30 lokale uur. Ik stap de bus uit. Met mij nog 2 andere Pelgrims. Ze herkennen me en spreken eventjes samen. "Vertrek je nu op de Camino Potuges terug naar Compostella??" Vragen ze me. Ik lach even. Nee morgen vliegtuig terug naar België vertel ik hen. Het idee zou echter wel mooi zijn om van hieruit terug de Portugese Camino te gaan doen. 250km... das nog eens 10 dagen mijn Tocht verder zetten. Zou ik even naar huis bellen om te zien of het mag? Nee ze wachten op me en ik mis mijn gezin. Zak nemen en bar zoeken om te eten en iets te drinken ☺.

Heb welgeteld 100m moeten wandelen om terrasjes te vinden. Heb me er geplaatst en lokale menu genomen. Het is hier nog goedkoper dan Spanje. En super vriendelijk. Ondertussen bel ik de Pelgrim herberg van Porto en laat hen weten van mijn komst. Alles is geregeld. Super. Het is maar een paar kilometers van waar ik me nu bevind.

Ik ben verbluft van de stad, de straten, de steegjes. Neem van alles rond me wat foto's. 

Eindelijk kom ik aan bij de Albergue. Miguel verwelkomt me. Hij is een Peregrino, geen business Albergue uitbater. Dat merk je direct. We babbelen wat same. Hij geef me rondleiding van het gebouw en geef me wat mooie spots en adressen. Ver weg van het toeristische gedeelte. 

Daar ga ik dus op verkenning, zowel naar zijn aanbevelingen maar begeef me ook naar de meer toeristische plaatsen. Prijs verschil is flagrant. Ik trek nog meer foto's en neem hier en daar plaats op een terras. Ondertussen neem ik nog even contact met thuis, Lionel en Adrian. Morgen komt Lionel in Finisterra. Adrian zal er overmorgen zijn. Daarna gaat hij nog door tot Muxia...

Hij stuurde me nog wat foto's door. Ik ook, op het moment zijn bericht te krijgen zet ik me neer op een teras voor men avondmaal. Zuid-Amerikaanse keuken. En dan nog Venezuela... toeval. Echt lekker was het niet maar één hele menu voir € 8.90 valt best wel mee. Richting slaapkamer.

Mijn officiële laatse stempel: